Columnistenwedstrijd (9): Ik ben niet zomaar een boerin …

De oproep van Boerderij leverde veel inzendingen op. Prachtige verhalen, uiteenlopend van ontroerend, grappig en serieus tot vrolijk en verdrietig. Uit al die inzendingen selecteerde de redactie de tien beste. De laatste inzending is de uiteindelijke winnaar, die elke maand een column gaat schrijven voor Boerderij.

Dit is de column van Sanne van Raalte- van de Kamp, boerin in Putten (Gld.)

Ik ben niet zomaar een boerin …

Tweede rij, vijfde stoel van links. In de zaal direct achter de aula. Inmiddels een slordige tien jaar geleden. Maar ik weet het nog precies. Daar zat ik. Dat was het moment. Die arme Qlip-inspecteur voor in de zaal had het maar moeilijk. Een stuk of 50 studenten tegenover je, die je het leven zuur maken.

Ik heb mijn medestudenten overigens nog nooit zo actief en fanatiek mee zien doen in een les moet ik eerlijk zeggen. Ik wist niet dat ze zo wakker konden zijn om 11 uur ’s ochtends. En ook niet dat ze zoveel konden praten.

Medicijnen van een maand oud met zo’n geel laagje bovenop? Dan moet je gewoon schudden. Het filter twee keer per dag vervangen? Dat kan ook best om de dag. En de wachttijd? Dat komt niet zo nauw hoor. Zo ging het ongeveer. Maar dankzij deze dappere Qlip-inspecteur die daar voor de leeuwen werd geworpen, kwam ik ineens tot het besef dat ik niet zomaar boerin ben, maar voedselproducent.

Onze koeien produceren niet zomaar een wit product, maar melk. Voedsel!

Eerlijk en veilig voedsel produceren

Onze koeien produceren niet zomaar een wit product, maar melk. Voedsel! Iets waar je als mens niet zonder kan. Hoe bijzonder!

Sindsdien sta ik anders in de melkput. Sindsdien loop ik zelfs twee keer van het tanklokaal naar de melkstal. Want het melkfilter in je mond vervoeren, omdat je dan de dip en emmer tegelijk kunt meenemen, is passé. Sindsdien moet het afsluitdopje altijd direct op de tank als de slang er weer uit gaat. Sindsdien kijk ik anders naar de volle melkwagen die ons erf verlaat, onderweg om monden te voeden en magen te vullen. Sindsdien doe ik nog meer mijn stinkende best om te zorgen voor eerlijk en veilig voedsel. En ik ga er van uit dat de rest van de keten daar ook voor gaat, door een eerlijke prijs en transparant proces.

Het grootste struikelblok is het ontbreken van het besef, van boer en burger, dat wij voedselproducenten zijn

De boer als voedselproducent

En inderdaad, ik vind ook dat de waardering voor onze producten onder de maat is. Maar wat ik ook vind, is dat onze trots mist. Ik ben er heilig van overtuigd dat niet stikstof, droogte of CO₂-uitstoot onze grootste uitdaging zijn. In mijn ogen is het grootste struikelblok het ontbreken van het besef, van boer en burger, dat wij voedselproducenten zijn. En dat Nederland ons als boeren kei- en keihard nodig heeft. En andersom hebben wij dan weer consumenten nodig die ons echte verhaal kennen. En laten we daar nu wél wat aan kunnen doen.

Dus ik zou zeggen, draai de dop van de tank en drink dit weekend eens een flink glas enige, echte, verse koeienmelk, samen met een niet-boer. Of oké, in deze coronatijd, zet een glas melk bij iemand voor de deur, bel aan en ren snel weg. Dan hebben we er in ieder geval weer één ambassadeur bij!