Columnistenwedstrijd (10): Miranda is de winnaar!

Begin februari startte Boerderij de zoektocht naar een nieuwe columnist. De oproep leverde veel inzendingen op. Prachtige verhalen, uiteenlopend van ontroerend, grappig en serieus tot vrolijk en verdrietig. De beste inzendingen zijn de afgelopen weken online geplaatst. De uiteindelijke winnaar is Miranda Nolten-Westerhof, boerin in het Twentse Beuningen. Zij gaat vanaf nu ook in Boerderij schrijven. Lees hier haar winnende column.

Dit is de column van winnaar Miranda Nolten-Westerhof, boerin in Beuningen (Ov.)

Rare geluiden op de boerderij

Met een harde kreun gooi ik weer een volle bats zand naar beneden. Kreunend en steunend sta ik op de kuil. De eerste 5 minuten vallen nog wel mee maar daarna begint het. Is het conditie? Of is het omdat ik me dan krachtiger kan inspannen, ik weet het niet. Het lijkt wel alsof het uit de tenen moet komen als ik kuilen aan het ‘afblöten’ ben. Raar is het wel. Ik schaam me er ook wel een beetje voor, maar kan er niets aan doen. Ik lijk wel Venus Williams of één van die andere tennissers die een tenniswedstrijd aan het spelen zijn.

Hinderlijk gekreun

Bij het tennissen wordt ook wel gezegd dat ‘vooral’ de dames dit doen om de andere speler uit de concentratie te halen. Of zodat de tegenstander ook niet kan horen wanneer de bal geslagen wordt. Ik heb zelfs gelezen dat er in de opleiding van nieuwe talenten geoefend wordt met ademhalingstechnieken zodat er minder gekreund wordt. Er kwamen namelijk steeds meer klachten van toeschouwers, televisiezenders en speelsters over het hinderlijke gekreun van speelsters.

Klachten over gekreun krijg ik nog niet, wel vreemde blikken en opmerkingen

Klachten krijg ik nog niet. Wel vreemde blikken en opmerkingen. “Heb je lekker weer een abonnement van de sportschool uitgespaard”, zegt boer Luc regelmatig. Dus ook wanneer ik op de kuil sta te ploeteren. Opa Frans komt me vaak helpen. Gelukkig hoort Opa Frans slecht, zelfs met een gehoorapparaat, dus hij hoort me niet kreunen. Zoon Naud zet altijd de shovel bij de kuil, zodat we het zand in de shovelbak kunnen smijten. Dat scheelt weer meters, dus gekreun. Hij kijkt me overigens wel altijd raar aan wanneer ik toch weer aan het kreunen sla, maar glimlacht dan en haalt zijn schouders op en werkt door.

Geluksstofje dopamine

Endorfine, een morfineachtige stof komt vrij na inspanning. Dit is rustgevend en vermindert de sombere gevoelens. En dat is ook wat er gebeurt als ik 50 centimeter zwart zand over de gehele breedte van de kuilen haal. Bij de gras- én bij de maiskuil. Na inspanning, aan het einde van de dag, die verdiende douche. Het voldane gevoel na het harde werken. Dat is toch heerlijk?

Dopamine een stimulerend stofje, het ‘geluksstofje’. De hoeveelheid dopamine gaat omhoog wanneer je gaat sporten. En wat dacht je van je kearl, die vindt het enkel-en-alleen-maar ‘sexy’ als je hem ontlast in zijn werkzaamheden. Vooral als na verloop van tijd die jas ook uitgaat. Het is altijd te warm op de kuil.

Wie heeft er rare gewoontes?

Zouden meer boerinnen of boeren last hebben van rare kreuntjes of geluiden wanneer ze boerenwerkzaamheden verrichten? Ik ben erg benieuwd of er vrouwen of mannen zijn met rare gewoontes op de boerderij waarvoor ze zich eigenlijk schamen, maar niet voldoende om het af te leren. Laat het me weten!