‘Ons leven als boerengezin is voorbij’

Al onze spullen zijn verhuisd. Toen was het ineens echt. Het was over, ons leven als boerengezin.

De verhuisdozen zijn grotendeels uitgepakt. De schilders zijn nog druk bezig en de verwarming moet nog worden aangesloten. Maar de rust is er steeds een beetje meer.

De afgelopen twee weken hebben Henk en ik steeds een stukje van ons huis op de boerderij ingepakt. Steeds ging een paardentrailer vol naar onze nieuwe stek.

In no time hadden we met drie paardentrailers alle meubels en andere grote spullen verhuisd

Totdat we op dinsdag 5 mei om 9.00 uur hulp kregen van vrienden en familie en we in no time met drie paardentrailers alle meubels en andere grote spullen verhuisd hadden. Toen was het echt. Toen was het over. Ons leven op de boerderij en ons leven als boerengezin. Geen trekker- of melkmachinegeluiden meer, geen geloei meer van koeien en kalfjes. Geen geluiden meer van een voermengwagen, shovel of gerammel van een voerhek.

Henk zal zich de komende tijd vermaken als paardenboer en huisjesmelker

Voor nu is het nog veel te vroeg om te kunnen weten wat voor impact dat heeft. Maar we zijn gelukkig op een prachtige plek terechtgekomen. Net aan de andere kant van ‘ons’ bos. En Henk zal zich de komende tijd vermaken als paardenboer en huisjesmelker. We hebben namelijk al vier paarden in pension staan en er staat een natuurhuisje bij ons op het erf.

Ikzelf ga maandag weer aan het werk, de kinderen mogen weer naar school. Ons nieuwe leven gaat dan echt van start.

Rechtszaken, beslissing om te stoppen, geboorte kinderen, ik heb veel mogen delen met alle lezers

Als ik kijk naar wat ik met alle lezers heb mogen delen de afgelopen 9,5 jaar, dan springen de tranen in mijn ogen.

Spannende dingen zoals rechtszaken en het geworstel met de bank.

Verdrietige zaken zoals het overlijden van de oma van Henk en de beslissing om te moeten stoppen met de boerderij.

Heftige zaken zoals de fosfaat- en stikstofdiscussies, N2000 en de EHS.

Maar ook mooie dingen zoals de geboortes van onze kinderen Floris-Jan en Charlotte. Zij zijn inmiddels zeven en drie jaar oud en hopelijk kunnen ze zich later nog heugen dat ze op een boerderij hebben gewoond.

Het doet me ontzettend goed om te weten dat jullie met plezier, en soms met afgrijzen (dat kwam ook voor), mijn columns hebben gelezen

Van lezers heb ik vaak wat teruggehoord. Een kaartje door de bus, een mailtje, soms zelf een belletje. Maar ook gewoon een berichtje op internet of via de redactie.

Het doet me ontzettend goed om te weten dat jullie met plezier en soms met afgrijzen (ja, dat kwam ook voor) mijn columns hebben gelezen.

Want hoe verschillend de mens ook is, hoe anders onze situaties ook zijn, elke boer werkt hard en met zijn of haar hart. Het hele gezin doet mee, we hebben allemaal een band met het bedrijf en dat stukje grond van deze grote wereldbol wat me mogen bewerken, bewaren en doorgeven.

We wensen de nieuwe bewoners Guido, Marije en Ewald en hun familie in de maatschap alle goeds op de boerderij. En dat hun toekomst daar maar heel mooi en vooral heel lang mag duren!

Ik zeg niet vaarwel, ik zeg: dank jullie wel. Het was een eer om voor jullie te mogen schrijven, al die prachtige mensen die zich boer en boerin mogen noemen.