Columnistenwedstrijd (2): Welke kleur kiezen we?

De oproep van Boerderij leverde veel inzendingen op. Prachtige verhalen, uiteenlopend van ontroerend, grappig en serieus tot vrolijk en verdrietig. Uit al die inzendingen selecteerde de redactie de tien beste. De laatste inzending is de uiteindelijke winnaar, die elke maand een column gaat schrijven voor Boerderij.

Dit is de column van Gea de Vries, boerin in Friesland.

Welke kleur kiezen we?

Eindelijk het is zover na maandenlange voorbereidingen gaan we los. Maanden waarin het eerste zaadje werd geplant door onze boekhouder. Hij vroeg zich af of we in plaats van drie maal daags melken niet beter melkrobots konden aanschaffen. Immers, de vreemde arbeid kostte ook geld.

Een maand voor de afschaffing van de superheffing waren we begonnen om drie maal daags te melken. Wij dachten op deze manier meer geld te kunnen genereren en dat lukte. Maar drie maal daags melken lukt je niet altijd alleen.

We waren inmiddels al een aantal jaren verder en gewend aan vreemde handen aan onze koeien. Dat was niet eens een probleem, het was meer van loslaten en de ander het vertrouwen geven. Dat het super melkers waren was een feit. Al die jaren hebben we fijn samen gewerkt… maar een robot is nu eenmaal nooit ziek en wil ook op beide kerstdagen wel melken.

Kleur bekennen

Steeds meer leken we de kant op te gaan om, in tegenstelling wat we jaren geleden hadden afgezworen, melkrobots aan te schaffen. Al snel waren we eruit welke kleur het moest worden. Kleur zult u zeggen? Ja, de kleur is de verkapte merknaam.

Na heel veel gesprekken en slapeloze nachten ging de kogel door de kerk. In de zomer waren het lange dagen met de voorbereidingen, want er moest nog al het één en ander worden verbouwd, wij wilden het namelijk in één keer goed doen.

Geen vrouwelijke bouwvakker gezien

En dat het stressen was, is een understatement. Jeetje wat kunnen die bouwmannen een troep maken. Ik zeg mannen want ik heb in die weken geen vrouwelijke bouwvakker of techneut voorbij zien komen. Dus half opgerookte peuken bij elkaar vegen, bananenschil lospeuteren van de vloer en dan konden de mannen er op maandag weer tegenaan. Ikzelf vertrok op maandag weer naar mijn werk.

Eindelijk, daar was de einddatum, 3 december konden we los. En dat hebben we geweten. Op het laatst ruik je jezelf niet meer, totdat je aan tafel zit en je dochter zachtjes opmerkt dat je wel heel erg naar koeien ruikt. Vier dagen en nachten lang tussen de zwart-witte dames waren slopend, maar zo bijzonder. De nachten waren koud maar door die warme koeienlichamen ook weer heel warm.

De dames gaan met liefde, al was het alleen maar de liefde voor de brok, door de robot

Ze begrepen er eerst niets van. Hoezo te pas en te onpas door dat vreemde gekleurde ding. Inmiddels zijn we drie maanden verder en het lijkt alsof ze nooit anders hebben gedaan. De dames bekennen kleur en gaan met liefde, al was het alleen maar de liefde voor de brok, zeker drie maal daags door robot. En wij laden ons op voor de volgende uitdagingen: hoe verbouwen we ons huis en welke kleur kiezen we deze keer.