1966: Zeugen strekten dagelijks de beentjes

Zeugen konden een gewone afrastering makkelijk slopen. De omheining moest echt degelijk zijn, daarom werden hier stalen weidepaaltjes en prikkeldraad gebruikt. – Foto: Misset

De foto is geschoten in 1966 en toen begon dit tafereel al een bezienswaardigheid te worden. Begin jaren zestig ging de landbouwvoorlichting namelijk op pad met het advies om te gaan specialiseren. Kiezen voor 1 tak en daar alle aandacht op richten, zou meer in het laatje brengen dan de aandacht verdelen over de verschillende takken van het traditionele gangbare bedrijf. Dat zorgde namelijk voor arbeidsintensieve bedrijven die verhoudingsgewijs toch minder verdienden. Specialisatie kon daar verandering in brengen, vooral voor de kleinere bedrijven.

Richten op export

Liever 1 tak heel goed, dan veel takken maar half, dat werd het adagium. In Brabant pakten boeren de specialisatie als eerste op, Gelderland volgde al snel. Boeren werden varkenshouders en hun productie richtte zich nog sterker dan voorheen op de export. De efficiencyslag ging gepaard met een aanpassing van de huisvesting. Grondgebondenheid was niet nodig, varkens kon je houden op basis van aangekocht krachtvoer. Zelf ruwvoer winnen, was geen noodzaak zoals voor de rundveehouderij. Toch hielden verschillende boeren lang vast aan de hun zo vertrouwde weidegang voor varkens. Niet voor de vleesvarkens, die toen nog aangeduid werden als mestvarkens, maar wel voor de zeugen. Ze moesten gras kunnen vreten en de benen kunnen strekken. En daarom gingen ze elke dag een poosje naar buiten. Toen bedrijven groter en groter werden, was dat uiteindelijk niet meer mogelijk.