Foto: Jan Willem Schouten BoerenlevenOpinie

‘Schroom niet als je in de knoop zit’

Het is niet raar of erg als je door corona in de knoop komt te zitten. Maar blijf er niet mee rondlopen.

Een vriendin van mij, ik ken haar al heel erg lang, verkeert in geestelijke nood. Dat is al een aantal jaren zo, maar de laatste weken is haar toestand verslechterd. De coronacrisis speelt daar een rol in.

Nu mensen beperkt worden in hun doen en laten, komen er geen klanten meer naar haar boerderij. Dat drukt zwaar op de financiën, maar ook de sociale praatjes die deze klanten meebrachten, moet ze nu missen. Daardoor worden haar symptomen, als ik het zo mag noemen, versterkt. Ze slaapt slecht en op onregelmatige tijdstippen, ze blijft maar roepen hoe stom die hele virushype is, ze ontwikkelt waanideeën en denkt dat onze telefoongesprekken worden afgeluisterd.

Tijdsbesef verliezen

Verder is ze het besef van tijd aan het verliezen. Het is al een paar keer gebeurd dat ze me midden in de nacht wakker belde en zonder inleiding begon over alles wat er mis is met de wereld en dat ze niet meer wist hoe het verder moest. Ze krijste hard haar woorden naar me toe: ik heb hulp nodig!

Ze krijste hard haar woorden naar me toe: ik heb hulp nodig!

Zo erg is de toestand dat ik bang ben dat op een keer de telefoon niet meer wordt opgenomen als ik bel. Dat hij over blijft gaan tot de batterij leeg is en dat het dan voorgoed stil zal blijven. Mijn – en haar- houvast voor nu is haar plichtsgevoel: ze moet elke dag het vee verzorgen.

Lees ook: Corona: de emotionele dreun gaat nog komen

Voor het eerst maak ik mee hoe het is als iemand om wie je geeft, verandert van een opgewekt twee-benen-op-de-grondtype in een psychiatrisch wrak. Ik kan naar alle eerlijkheid zeggen: dat is heftig. Gevoelens van mijn kant schieten alle kanten op, van boosheid (doe nou toch eens normáál!) tot machteloosheid, want ik kan zo weinig doen. Ja, ik kan luisteren en proberen een rode draad in de gesprekken aan te brengen.

Ik kan niet naar haar toe

Maar ik kan niet naar haar toe, want ze woont ver weg. Ik ben meer dan 24 uur bezig om er te komen, als er al vliegtuigen gaan. En die gaan er nu niet door de coronacrisis. En trouwens, al kon ik er naartoe, ik kan niet lang weg van huis, haard en werk. Los daarvan: wat kun je in een week tijd nou helemaal bereiken? Niets, zo reëel ben ik wel. Je kunt niet in korte tijd rechtbreien wat al jaren verkeerd aan het gaan is. Bovendien ben ik geen professional en zo iemand is hier wel nodig.

De rol van psychosociale hulpverlening wordt daar waar zij woont, voornamelijk georganiseerd door de kerk. Maar wat als de dominee een griezel is met al te veel oog (en hand) voor vrouwelijk schoon? Dan valt ook dat vangnet weg. Ze schreeuwt voortdurend om hulp die er niet is.

Heel veel hulp in Nederland

Hier in Nederland is dat gelukkig anders. Hier is wel hulp, heel veel zelfs. Maar hier schreeuwen boeren er niet om. Integendeel. Ze schamen zich om het toe te geven als ze in de knoop raken. Mocht de coronacrisis ook hen vroeg of laat de das om doen, dan hoop ik dat ze zich over hun schroom heen kunnen zetten. Hier is hulp. Maak er gebruik van.

Beheer
WP Admin