‘Emoties op de boerderij: tegenwind en liefde’

35 jaar geleden kregen we verkering. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Op een schuurfeest hadden we ineens elkaars hand beet. Die sterke, betrouwbare hand heb ik niet meer los gelaten.

Was het makkelijk? Nee, dat niet. Ook ons boerenleven kende veel tegenwind. In het begin ging het ons financieel voor de wind. Ik had een goede baan bij een Amerikaans bedrijf en mijn man verdiende de kost op de veemarkt. Toen deze veemarkten in 2001 werden gesloten, was deze basis weg. We blokkeerden de snelweg en spanden een rechtszaak aan.

Strijden voor vergunningen

De markten gingen in hun oude vorm niet meer open, dus legden we ons toe op het afmesten van koeien. We kochten de stal van mijn schoonouders en streden voor een vergunning voor een woning. Toen dit uiteindelijk lukte, werd het minder gezellig op verjaardagen. Veel boerinnen zullen dit herkennen.

We bouwden ons droomhuisje, met eigen arbeid. In datzelfde jaar kwam een adviseur vertellen dat we weg moesten. Ons bedrijf was weinig waard, aldus de meneer en onteigening zou snel volgen.

Een nieuwe periode van strijd brak aan, we sloten een deal en een nieuwe vergunningenstrijd begon. Ik zegde mijn baan op om dit te realiseren. Op het schoolplein vroeg men “werk jij niet?” maar ik was nog nooit zo druk geweest.

Dossiers die ik nooit gekend zou hebben als ik geen boerin was geworden

Daarna volgde de strijd om erkenning voor de vleesveesector. We initieerden de Vleesvee-MDV, Duurzaamheidsscan, wisten de fosfaatreductie van tafel te krijgen en kregen vrijstelling van de fosfaatwet. Dossiers die ik nooit gekend zou hebben als ik geen boerin was geworden.

Inmiddels wonen we op onze nieuwe locatie, ik verkoop al het vlees van onze mooie koeien zelf en krijg daar veel energie van. Makkelijk is het nog steeds niet. Uitdagend zeker wel.

Keuze voor de liefde

Als ik – naast gezond blijven – een wens mag doen, dan hoop ik ooit nog te leren hoe ik mijn humeur kan loskoppelen van de perikelen op de boerderij. Iedere week kijk ik uit naar Boer zoekt Vrouw. Ik leef mee met de gekozen dames en vraag me af of zij over 35 jaar ook zullen denken: ‘ondanks alles was de keuze voor de liefde het dubbel en dwars waard’.