Boerin Evelien: ‘Het is een intensief bestaan’

Evelien en haar man Henry werken samen in de blankvleeskalverhouderij. Net als iedereen ondervinden ook zij gevolgen van de coronacrisis. “Het raakt ons ook, maar degenen die het hardst geraakt worden zijn de vrije mesters. Wij werken op contractbasis. Bij ons blijven de kalveren wat langer en we blijven ze verzorgen met liefde. Verandering is in de toekomst wel te verwachten in onze sector, maar we weten niet welke kant het op gaat en houden het vertrouwen er dan maar in.” Tijdens de crisis verlopen hun dagen als vanouds.

Intensieve samenwerking

Evelien en Henry werken intensief samen. “Henry begint om 5.00 uur, ik om half zes, kwart voor zes. We verdelen de taken: de een controleert de kalveren en loopt met de melk mee, de andere rijdt op de shovel voor het ruwvoer.” Om half acht ontbijten we en maken we de dagplanning: moet er nog wat gebeuren wat we samen moeten doen?” Om vier uur ’s middags gaat de melk weer aan voor het voeren. “Om half zeven is het tijd om ons eigen eten te maken.”

Het is een intensief bestaan. Vooral de eerste twaalf weken van een nieuwe groep kalveren vergt veel energie. “Dan komen we aan weinig andere dingen toe. Wel merken we dat de jeugd groter wordt, en dat onze zoon van negentien steeds meer oppakt in het bedrijf.”

_{Lees verder onder foto}

Evelien: “We hebben het geluk dat we meerdere stallen hebben, dus we zitten niet alle dagen bij elkaar op de lip.”- Foto: Ruud Ploeg

Niet bij elkaar op de lip

Evelien verricht niet alle werkzaamheden hand in hand met haar man, vertelt ze lachend. “We hebben het geluk dat we meerdere stallen hebben, dus we zitten niet alle dagen bij elkaar op de lip.” En nu de kinderen meer bijspringen, komt ze er vaker uit. Ze loopt drie keer per week hard, in de ochtend, zo’n 7 tot 10 kilometer. “Tijdens de eerste 2 of 3 kilometer denk ik nog aan wat ik moet doen, aan de administratie of de mails die ik nog moet sturen, maar bij kilometer 3 is dat uit mijn hoofd. Vroeger was ik ook wel van het knutselen en fröbelen, maar daar kom ik te weinig aan toe.”

Wij gingen voor 200 procent voor het bedrijf

Evelien kreeg de liefde voor dieren mee van haar vader, die vrachtwagenchauffeur was. Ze ontmoette Henry toen ze twintig was. Hij was vrachtwagenchauffeur en had een eigen kwekerij. “Door omstandigheden moest hij daarmee stoppen en zijn we op het melkveebedrijf van zijn familie verder gegaan, met de bedoeling dit over te nemen. Helaas liep het anders. Daarna hebben we nog twee jaar in de nieuwbouw gewoond. In 2003 kwam dit bedrijf op ons pad, de eigenaar gunde het ons.”

Veel plannen

Het betrof een voormalige kalverhouderij met zes oude schuurtjes waar de kisten nog in zaten. “We begonnen met 60 kalveren. In 2008 zijn we overgestapt naar blankvlees. Alle oude schuren zijn toen verbouwd naar groepshuisvesting, alleen de voerkeuken moest nog.” Er kwam een grote schuur bij, in totaal hadden ze toen 750 kalveren. “Henry werkte er nog 38 uur bij, in ploegendienst. Ideaal was het niet. We moesten veel dingen plannen, de kinderen waren nog jong en we zaten volop in de verbouwing van het huis.”

De volgende stap was uitbreiden naar 1.200 kalveren, waarbij Henry thuis zou gaan werken. De bank stak daar echter een stokje voor. “Henry zou er volledig bij moeten werken, dat zagen wij niet zitten. Ik zag het niet zitten om 1.200 kalveren, de kinderen en de administratie goed te doen en daarnaast waren we nog volop aan het verbouwen. Wij gingen voor 200 procent voor het bedrijf.”

Dus gingen ze met de gemeente en de bank om tafel zitten. Om het mogelijk te maken dat Henry thuis kon werken, kwamen ze uit op 1.800 kalveren.

‘We hadden meteen alle activisten op de kast, ze hebben vooroordelen’

Trots

Drie jaar geleden deed Evelien mee met Boer-Burgertweet waarbij ondernemers op twitter vertellen hoe hun dagen op de boerderij eruitzien. “We hadden gelijk alle activisten op de kast.” Ze bleef rustig onder de reacties. “Zij hebben vooroordelen. Ik kan juist genieten van de dieren in de stal, of ze heel klein zijn of groot. Als ik de dieren zie denk ik: dat hebben wij, als gezin, samen gedaan. Wij doen ons werk met passie, liefde en veel inzet. We zijn trots als we na een half jaar een mooi koppel kalveren afleveren. Ik vind het jammer dat die mensen dat niet zien. Iedereen doet het op zijn eigen manier, dit is de onze.”

Wie zou je wel eens willen ontmoeten?

Minister Schouten, om haar te vragen of ze weet wat er bij ons in de kalversector gebeurt en hoe ze onze toekomst ziet.

Wat voor opleiding heb je gevolgd?

LEAO en Middelbare Landbouwschool. Door de jaren heen volgde ik meerdere cursussen en studies.

Wat voor kleding draag je graag?

Een makkelijk zittende spijkerbroek en een trui. Ik moet zo de overall aan kunnen schieten. ’s Avonds en in het weekend hou ik wel van nette kleding, een jurkje of een leuke blouse vind ik mooi. ’s Morgens draag ik geregeld de hardloopkleding onder de overall, wanneer we klaar zijn met het voeren ga ik graag even lopen.

Wat voor auto heb je?

We rijden in een Mercedes Vito-busje. Ideaal, daar past alles makkelijk in.

Wat is je favoriete tv-programma?

’s Ochtends het journaal. Een lievelingsprogramma heb ik niet echt, ik mag graag kijken naar een misdaadserie. Ik ben een gezelligheidsmens, als de jeugd ’s avonds aanwezig is, kan het ook gebeuren dat de televisie niet aan gaat. Wij gaan tussen tien uur en kwart over tien ook alweer naar bed.