1934: Op handen en knieën in de piepers

Aardappelen rooien ging in 1934 volledig met de hand. Er waren vele, vele handen voor nodig en niet zelden werden daarom kinderen thuis van school gehouden, ook al mocht dat wettelijk gezien niet. Ook de kinderen uit de dorpen kwamen naar het land om te helpen. Vaak verdienden ze er een paar zakcenten mee. Daarnaast trok het werk veel seizoenarbeiders, soms zelfs hele gezinnen, die gebogen over het land de knollen raapten.

De man met de greep was ‘de opsteker’, hij stak de aardappelplanten uit de grond los waarna anderen konden rooien. De knollen werden vaak meteen gesorteerd in de klaarstaande manden. – Foto: Misset

Geen booming business

De aardappelteelt was in die jaren geen booming business, zeker niet op de zandgronden. Tijdens de crisis in de jaren ‘30 was de export van ‘eetaardappelen’ naar Duitsland weggevallen. Telers verkochten ze dan maar als voeraardappelen voor de varkens. Dat was best een aantrekkelijke optie, omdat de import van grondstoffen voor krachtvoer ook nog op zijn gat lag. Veeboeren en -handelaren moesten toch wat en waren bereid te betalen voor de energierijke knollen.

Voeraardappel uit beeld na WOII

Na de Tweede Wereldoorlog zou de aanvoer van krachtvoer weer stijgen, waardoor de voeraardappel uit beeld verdween. Ook de teelt van poot- en zetmeelaardappelen nam geleidelijk af, vooral toen in 1950 de Wet op de Aardappelmoeheid in werking trad. Die was in 1943 al afgekondigd, maar door de oorlog kwam van de uitvoering weinig terecht. De wet schreef wisselbouw voor: een jaar aardappelen op een bepaald perceel, daarna twee jaar niet. Voor veel boeren was dat lastig in te plannen, zij stapten over op andere gewassen, met name voederbieten.