‘De kracht van de sector’

Als boeren niet met veranderingen om hadden kunnen gaan, waren ze er al niet meer geweest.

Het gebeurt me regelmatig dat als ik bij boeren en boerinnen op bezoek ga, ik na afloop iets mee krijg. Een doosje eieren, een stukje zelfgemaakte kaas, een fles yoghurt of een ‘paar uien’. Dat van die uien is wel een mooi verhaal. Ik stond met de boerin na te praten toen achter mij mijn hele kofferbak werd volgestort. Behalve dat ik de ganse terugweg een uiengeur in de auto had hangen, kon ik al mijn buren en mensen verderop in de straat op uien trakteren want zelf hadden we zo’n hoeveelheid in geen weken op gekregen. Iets dergelijks is me ook een keer gebeurd met knolselderij. En recent nog met winterpeen. Ik kreeg een ‘zakje’ mee.

Voorzichtig met aannemen van cadeautjes

De lol zat natuurlijk deels in mijn verbouwereerde gezicht, maar dat was niet alles. Ze stonden erbij te glunderen en waren apetrots op wat ze geproduceerd hadden. Hoe leuk is het dan om anderen daar kennis mee te laten maken? Mijn aanbod om er gewoon voor te betalen, is altijd afgeslagen en dat voelde soms wel ongemakkelijk. Ik weet immers dat die eieren, uien, kaas en peen niet gemaakt zijn van gratis lucht. En daarbij; je wordt geacht voorzichtig te zijn met het aannemen van cadeautjes. Door een journalist gunstig te stemmen zou de kans op een fleurig artikel wellicht groter worden. Bedrijven hebben daarom vaak regels wat je wel en niet mag aannemen. Soms is dat, om misverstanden te voorkomen, helemaal niks, soms mag het cadeautje maximaal € 25 waard zijn, enfin, er is van alles denkbaar.

Geen bijbedoelingen

Nu heb ik werkelijk nooit het gevoel gehad dat mij iets werd meegegeven met bijbedoelingen. Echt nooit. Altijd ging het om een vrijgevig en trots gebaar. Ik heb dan ook nooit geweigerd, althans: niet voor zover ik me kan herinneren.

Trotse gevoel

Nu is dit verhaal absoluut niet bedoeld als aanmoediging. Ik ben er niet op uit om mijn auto straks na elk bezoek volgeladen aan te treffen en het is ook allerminst de bedoeling om zij die niets meegeven, een schuldgevoel aan te praten. Zeker niet. Wat ik ermee wil zeggen is: dat trotse gevoel, dat glunderende gezicht bij een mooie partij aardappelen of een fles romige yoghurt, dat is er bij heel veel boeren en boerinnen echt nog wel.

De beelden op tv zijn echt heel anders dan wat ik ervaar aan de keukentafels

Je zou in deze tijden zomaar de indruk kunnen krijgen dat elke boer chronisch boos is maar het is niet wat ik zie. Boosheid en frustratie zijn er zeker wel, daar hoeven we niet omheen te draaien. Maar de beelden op tv zijn echt heel anders dan wat ik ervaar aan de keukentafels. Dan zitten boeren en boerinnen vol passie te vertellen over hun leven en werk. Ze verdoen hun tijd niet met boos rondsurfen op internet, integendeel. Ze zijn creatief en maken er wat van, ook als het tegenzit. Is dat niet juist de kracht van de agrarische sector? In kunnen spelen op veranderingen? Als dat niet zo was geweest, was het boerenberoep in Nederland allang uitgestorven.