‘We gaan stoppen: de reacties’

Iedereen is zich kapot geschrokken toen we bekendmaakten te gaan stoppen.

Nu, 3 weken na mijn column over het te koop zetten van ons bedrijf, is het tijd om even de balans op te maken.

Zonder uitzondering is iedereen zich kapot geschrokken. Hoe kan zo’n courant, modern en gezond bedrijf met kundige en gepassioneerde leiding zomaar ‘willen’ stoppen?

We kregen uit de burgerhoek veel vragen in de trant van: ‘maar kan een ander boer wél zomaar door met het bedrijf?’ ‘Moeten jullie niet gewoon biologisch worden?’ ‘Het is toch verschrikkelijk dat het voor de boeren zo slecht is in Nederland’.

Veel steun

Van onze collegaboeren was het vooral een schok dat de fosfaatrechten ons zo afknellen. En dat de zin en energie om door te vechten er echt af zijn momenteel. Talloze lieve, mooie en opbeurende kaarten, ballonnen, bloemen en zelfs wat relatiecadeaus van leveranciers kwamen onze kant op. We voelen ons oprecht gesteund. Ook is de column op Boer Bewust terechtgekomen en verreweg de meeste reacties waren ons tot steun.

Kritische vragen

We kregen ook kritische vragen: ‘Jullie wisten toch dat het afschaffen van het melkquotum dit tot effect kon hebben?’ of ‘Alleen maar groter groeien doet niets geen goed’.

Op alles hebben we een antwoord, maar het maakt niet meer uit. Het belangrijkste is wat ons betreft dat als wij dit van te voren geweten hadden, we ons nooit in deze situatie hadden gemanoeuvreerd.

We hadden nooit gedacht dat dit de uitkomst zou zijn

Het is namelijk gewoon zot om zulke risico’s te nemen, het heeft nog maar weinig met ondernemen te maken, maar des te meer met bureaucratie, zwabberend beleid en continu veranderende politiek. Het is in ons geval de optelsom van alle gebeurtenissen, maar we hadden nooit gedacht dat dit de uitkomst zou zijn. Veel boeren komen met soortgelijke verhalen.

Stille ramp

Ik vind het verschrikkelijk. Het is een stille ramp, waar niemand het antwoord op heeft. Ik ben daarom zo benieuwd hoe de mensen die achteraf gezien wél de juiste keuzes hebben gemaakt, nu naar de toekomst kijken.

Ik vind het jammer om straks niet meer bij de subcultuur van ‘de boeren’ te horen

Mogelijk slaat de minister nu een prima weg in, de tijd zal het leren. Ik vind het jammer om straks niet meer bij de subcultuur van ‘de boeren’ te horen; de mannen in oude t-shirts en broeken van de Welkoop, die weten hoe ze een machine kunnen maken, die met zaadjes en grond een opbrengst binnen weten te halen en van de vele boerinnen die de finesses van de kalververzorging in hun eeltige vingers hebben.

Vroeger

Ik zal de tweewekelijkse bezoeken van de veearts gaan missen, de vertegenwoordigers, de thema-avonden van LTO, de melkfabriek, de klauwbekapper, de leuke jongens en meiden die bij ons melken, de veehandelaar op wiens bruiloft we nog waren. Straks horen we niet meer bij hun rondje. Straks zeggen we: ‘Vroeger hadden wij ook een boerderij’. Aan dat vooruitzicht ben ik nog lang niet gewend.