1962: Jongvee opfokken met de schrale methode

Kalveren kregen, zoals is te zien op de foto uit 1962, een hoekje in de stal, 100 liter volle melk tijdens de opfok en de rest zou wel vanzelf gaan.

Kalverhygiëne was vroeger niet overal een speerpunt. De meeste aandacht ging uit naar de melkkoeien. Tot onderzoek het belang uitwees van een goede start voor de ‘jeugd’; met schone hokken en onbedorven melk. – Foto: Misset

Minder volle melk

Dat van die 100 liter melk is niet uit de duim gezogen. Het was in de jaren 50 heel gebruikelijk om zulke hoeveelheden te voeren. Pas toen proefboerderij de Schothorst ging kijken of de opfokkosten omlaag konden, bleek die 100 liter volle melk helemaal niet nodig. Met 65 liter ging het ook, mits voldoende ‘dikzure ondermelk’ beschikbaar was. Zo daalden niet alleen de voerkosten; kalveren die wat minder volle melk hadden gehad, zouden later betere en vruchtbaardere melkkoeien worden, wees het onderzoek uit. Ook niet onbelangrijk, het werd zelfs apart benoemd: men kreeg er sterke koeien van die lang mee zouden gaan. Het begrip duurzaam bestond nog niet, anders was het vast genoemd.

De schrale opfokmethode

Minder volle melk ging ‘de schrale opfokmethode’ heten. Wilde het slagen, dan moesten boeren aan een hele rits voorwaarden voldoen. Zo moesten kalfjes de beste kwaliteit hooi krijgen en niet wat overbleef van de koeien. 2 keer daags biest was ook een must, koewarm gegeven in een goed gereinigd bierflesje. Dat klinkt grappig, maar het was een manier om maat te houden: per keer een beetje en niet een hele emmer. Daarna werd aangezuurde melk aanbevolen, tot een leeftijd van 26 weken.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 43 van dinsdag 23 juli en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen