1940: zaaien met de bak op de buik

Ten tijde van het maken van deze foto zaaiden en strooiden grote boeren al mechanisch. Boeren met kleine percelen bleven echter nog lang de handmethode gebruiken. Dat werk was, als je het goed wilde doen, niet voor iedereen weggelegd. – Foto: Misset

Hoe dan ook, voor beide werkzaamheden werden dergelijke manden ofwel zaaikorven gebruikt. Er waren ook streken waar zinken zaaibakken werden gebruikt. Ze hingen aan een riem of gordel over de schouder op de buik, zodat het graan (of de kunstmest) makkelijk te pakken was. Men werkte met de blote handen en zeker als het kunstmest betrof, was dat geen lolletje. Kalistikstof bijvoorbeeld, kon, zeker bij nat weer, akelige brandplekken opleveren, helemaal als iemand wondjes had.

Regelmatige tred en armzwaai

Met een regelmatige tred en bijbehorende regelmatige armzwaai was in principe best regelmatig te werken. Wat graan betreft moest het niet te dun omdat de halmen anders geen steun zouden hebben aan elkaar. Het moest ook zeker niet te dik. Zo’n dik gezaaid gewas was vatbaarder voor ziektes en verstikking. En te dik gestrooide kunstmest was zonde van het geld.

Precies goed zaaien

Precies goed zaaien was echter lang niet iedereen gegeven en daarbij scheelde het nogal wat voor weer het was. Windstil weer gaf een ander resultaat dan wanneer een kleine bries opstak.

Het maakte ook uit of de bak net volgestort was of juist bijna leeg was. Volgestort hing een gewicht van bij sommigen wel 20 kilo op hun buik.

Alles bij elkaar was zaaien en strooien geen werk voor zomaar iedereen. Veel boeren deden het het liefst zelf, al was ook dat geen garantie voor succes.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 42 van dinsdag 16 juli en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen