‘Boerderijkind niet vies van poep en blubber’

Zo af en toe bericht ik over wat ik zoal meemaak bij mijn bezoeken aan boeren en boerinnen. Soms in een tweet, met een foto erbij zoals onlangs van de pioenroos die een boerin me meegaf uit haar eigen tuin. Met zorg in een vaasje gestoken, voorzien van heet (!) water, overleefde hij de autorit naar huis en stond nog minstens een week te pronken op mijn schoorsteenmantel. Soms krijg ik eieren van de eigen kippen mee, of zelfgemaakte kaas. Ooit kreeg ik bierkaas mee. Van bier houd ik niet, maar die kaas was verrukkelijk.

En dan krijg je van een #boerin met groene vingers zomaar een paar prachtige #pioenrozen mee. Omdat ze zo mooi zijn. En omdat ze er zo trots op is. Wauw…! pic.twitter.com/5aonAdcLGi

— Margreet Welink (@WelinkM) 5 juni 2019

Herinneringen

Vaker dan producten van eigen bedrijf, neem ik echter herinneringen mee terug. Van oude boeren die steevast tranen in hun ogen krijgen als ze vertellen over vroeger, van jonge boeren die staan te trappelen om iets nieuws te proberen, van kinderen die me per se hun ooi willen laten zien die lammeren heeft. Of ze laten zien hoe hard ze op de skelter kunnen. Of ze zijn het gazongras met veel begeleidende geluiden aan het inkuilen met hun traptrekker.

Onlangs kwam een jongetje van een jaar of 7 de keuken in waar ik met zijn moeder zat te praten. Tussen duim en wijsvinger hield hij trots een trofee: een dode rat. Zijn hondje had die zojuist gevangen achter het plastic van de kuilbult. “Goed hè!?”, glunderde hij. Ja heel goed, wat een grote zeg, knap hoor. Zijn moeder vond dat de rat ergens achter op het land begraven moest worden, maar het jochie liep ermee weg want eerst moest opa de rat nog zien. Ik hoorde hem buiten schreeuwen: “Opaaaa! Kijk eens!” Ik kan wel lachen om zulke dingen.

Kinderen en buitenspelen

Jantje Beton presenteerde dit jaar de resultaten van een onderzoek naar kinderen en buitenspelen. Het bleek dat kinderen ‘in de wijken’ gemiddeld 8,4 uur per week buiten spelen. 58% haalt dit gemiddelde niet en 15% speelt helemaal nooit buiten. Ze willen zelf niet, of hun ouders willen het niet. Dit zijn vooral kinderen in de Randstad. Hun ouders zijn relatief vaak hoog opgeleid en als ze zelf als kind niet veel buiten hebben gespeeld, geven ze dat door aan hun kinderen. Gevaarlijk verkeer en onveilige sociale situaties spelen een rol.

Boerderijkinderen

Apart onderzoek naar boerderijkinderen is er niet, maar ik durf ook zonder een dikke database aan gegevens wel te stellen dat deze categorie veel buiten bezig is, meer dan het gemiddelde van 8,5 uur per week. Ze rennen, schreeuwen en ontdekken, ze zijn niet vies van blubber, poep en dode ratten.

Een beetje boerderijkind heeft altijd wel ergens een pleister

En erg kleinzerig lijken ze ook niet. Een beetje boerderijkind heeft altijd wel ergens een pleister en ik herinner me ook het meisje dat haar broekspijpen omhoogtrok om te tellen hoeveel blauwe plekken ze er die dag had bijgekregen.

Volgens mij zit het wel goed, met het buiten spelen en dus ook met de ontwikkeling van boerenkinderen.