1937: harken met paard en pinnen

Een overzicht van hooibouwmachines beschrijft dat een dergelijke hooihark, zoals op de foto, eenvoudig enkele jaren later om te bouwen was tot een graskeerder door hier en daar wat pinnen weg te nemen. – Foto: Misset

Hoewel op veel bedrijven alles nog met de hand ging, wordt op de foto gebruik gemaakt van een paardgetrokken hooihark. Het apparaat was voorzien van een harkbord: een hele rij pinnen die zijwaarts met de klok mee draaiden en het losse gras zo 1 kant op veegden, tot een wiers.

Sneller dan mensenhanden

Als het paard liep, werd het geheel aangedreven door de arm die over de hark heen hing en die het linkerwiel, het harkhoofd, in beweging zette. Een lange stang nam dan vanzelf het andere ‘hoofd’ mee. Het geheel kon naar wens schuin gezet worden; dit had wel invloed op de werkbreedte.

Het ging niet heel snel allemaal, en het duurde even voor het allemaal in beweging was. Maar alles bij elkaar ging het wel een stuk sneller dan wanneer mensenhanden het gras bij elkaar hakten met speciale grote hooiharken.

Opkomst van snelhooien

De hark op de foto is na de oorlog doorontwikkeld tot een variant voor achter de trekker. Er kon toen ook mee gekeerd worden en nog weer later geschud. Dat waren de zogenoemde harkkeerderschudders, die een grote rol speelden bij de opkomst van het snelhooien.

Al het gemaaide gras werd in die tijd nog gehooid, inkuilen deed men nog niet. En hooien, dat kon op zijn vroegst pas vanaf juni. Nu zit de eerste snede er soms in april al in, mede dankzij gebruik van kunstmest en verlaging van de grondwaterstand zodat percelen eerder dan vroeger goed begaanbaar zijn.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 33 van dinsdag 14 mei en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen