Foto: Jan Willem van Vliet BoerenlevenAchtergrond

‘Eerst voelde ik me schuldig als ik tijd voor mezelf nam’

Boerin Willie Driessen-Krabben woont deels in Groningen en deels in Brabant. ‘Het is altijd zoeken naar balans.’

Willie en haar zus Jantina namen 2 jaar geleden het akkerbouwbedrijf over van hun ouders. Jantina houdt zich vooral bezig met de financiële administratie, Willie doet het regelwerk en de planning. Het landwerk wordt gedaan door 2 medewerkers, 2 stagiaires, haar vader en de onderhoudsmedewerker die ook het vastgoed onderhoudt.

Van zondagavond tot donderdag woont Willie op de boerderij, de andere dagen werkt ze vanuit Eindhoven waar echtgenoot Rob zijn bedrijf heeft. Zo kunnen ze beiden hun eigen bedrijf runnen en er tóch een gezinsleven op na houden.

Veel kantoorwerk

Dit seizoen wil ze een deel van het landwerk zelf gaan doen en wat kantoorwerk afstoten. “Ik krijg vaak de vraag of ik er nog een baan bij heb, maar veel mensen onderschatten wat er allemaal bij het bedrijf komt kijken: bouwplannen, onderhandelingen, planningen en begrotingen, personeel aansturen, personeelszaken, werkzaamheden voorbereiden, fungeren als aanspreekpunt voor alles en iedereen, problemen oplossen en veel meer. Daarnaast leer ik veel door met teeltbegeleiders door de gewassen te lopen, via studiegroepen en door bijeenkomsten. Daarin gaat voorlopig genoeg tijd zitten.”

3 keer per dag afscheid nemen

Met 2 jonge kinderen en 2 bedrijven op 270 kilometer afstand van elkaar, zoekt het gezin altijd naar balans. Doordat de kinderen overdag bij oma zijn en Willie ook van daaruit werkt, lopen familie en bedrijf continue door elkaar heen. “Als ze dan blij een tekening komen laten zien terwijl je net met iemand in gesprek bent, dan ben je even uit je concentratie. Bij een kinderopvang is er 1 keer een afscheid, terwijl dat nu soms wel 3 keer per dag is als ik even weg moet. Maar het voordeel is dat mijn ouders, ik én de kinderen veel contact hebben met elkaar. Fantastisch vind ik dat.”

Advies van ouders

Na de overname hebben zij en haar zus driekwart jaar een bedrijfsleider gehad. “Het idee was dat ik dan flexibeler zou zijn wat werkplek betreft. Maar het werkte niet. Als ik beslissingen moet nemen, dan moet ik ook weten waarover het gaat. Ik moest er simpelweg meer middenin staan.”
Willie geeft aan dat ze nog veel moet leren, maar dat haar ouders haar gelukkig met raad en daad bijstaan. “Ik neem hun advies nog graag ter harte. Zij weten de ins en outs van het bedrijf en kennen de grond. Dat zal ik de komende jaren ongetwijfeld zelf leren en er mijn eigen draai aan geven.”

Altijd op zoek naar balans

Tijd nemen voor elkaar vindt Willie cruciaal. De kinderen moeten hun verhaal kwijt kunnen en vertellen wat hen bezighoudt. “In drukke perioden is daar eigenlijk geen tijd voor als je puur naar het werk kijkt. Maar dan doe ik het dus gewoon wél. Op een willekeurig moment ga ik even met ze zitten kletsen. Ik wil ook zelf de start en het einde van de dag met de kinderen maken. Aankleden, ontbijten en ’s avonds naar bed brengen doe ik eigenlijk altijd met ze.”

Bijna alles kan gewoon

De belangrijkste levensles van de afgelopen jaren? “Als je iets wilt, moet je het doen. Bijna alles kan gewoon. Misschien niet volledig hoe je het voor ogen had, maar prima werkbaar.”

Rustmoment nodig

Ze refereert naar een studiedag met Marlies van Zeeland waar ze kort geleden was. “Die zei dat je veel redenen kunt bedenken om iets níet te doen, maar ze drukte ons op het hart te kijken naar de redenen om het wél te doen. Als moeder wordt alles maar van je verwacht: afgeronde stapels eigen werk op het bedrijf, een leuke outfit voor de kinderen als iemand jarig is, goed opgevoede kinderen, allerhande aanwezigheid, een huis en tuin op orde en wat al niet meer.”

Je hebt gewoon een rustmoment nodig en dat kan ook een uurtje zijn

Daarom ging ze naar de cursusdag, om eens met andere vrouwen te gaan zitten en te horen hoe zij het doen en ervaren. “Je hebt gewoon een rustmoment nodig en dat kan ook een uurtje zijn. Ik voelde me eerst schuldig als ik dat uurtje pakte, maar het besef is gegroeid dat het nodig en goed is. De eerste keer dacht ik: ‘Maar dat kán helemaal niet!’ Ik heb er niet van genoten ook. De tweede en derde keer eigenlijk ook nog niet. Nu ben ik er onderhand wel achter dat je jezelf in dat ene uurtje zó oplaadt dat je daarna dat ene mailtje, die telefoontjes én die stapel was zo wegwerkt.”

Dit is een artikel in de Boerenleven-rubriek 'Boerin'. Meer verhalen uit deze rubriek vind je hier.

Beheer
WP Admin