‘Wandelen met Natuurmonumenten’

Ik ken alleen het verhaal vanaf de boerenkant, nu wil ik het weleens via de andere kant beleven.

Oké… ik ga een keer mee op een wandeling van Natuurmonumenten. Een beetje lastig vind ik het wel want ik ken natuurlijk de verhalen van boeren die op slimme, of slinkse, wijze steeds verder van hun geboortegrond worden gedreven door wetten en pachtconstructies die in ieder geval niet gericht zijn op het efficiënt uitoefenen van een oorspronkelijk (melkvee)bedrijf. Maar toch, ik ken maar 1 kant van het verhaal, dus schrijf ik me in voor een wandeling. Het betreft een stiltewandeling van 5 kilometer waar maar liefst 2,5 uur voor staat. We gaan dus vast niet alleen maar wandelen.

Zintuigen centraal stellen

Samen met een vriendin rijd ik langs water, rietlanden, boerderijen en horecapanden naar een parkeerplaats. Daar staat al een groepje mensen, volledig aangepast aan het slechte weer. Echte wandelaars en buitenmensen, met afritsbroeken en een verrekijker op de buik. Mijn vriendin en ik komen nog nét niet uit de paardenstal gelopen, maar we vallen denk ik wel op. Een van de mensen uit de groep neemt het woord, zij werkt bij Natuurmonumenten en is ook wandelcoach. Mooie combinatie. Ze neemt ons mee op de wandeling.

Ondanks het troosteloze winterweer kan het me zeker bekoren

We lopen in stilte langs plassen, meren, drassige stukken land en wat hoger gelegen wallen. Ondanks het troosteloze winterweer kan het me zeker bekoren. Onderweg nodigt ze ons uit om afwisselend een van de zintuigen centraal te stellen. Wat ruik je, wat zie je, wat hoor je, wat voel je en wat proef je. Ook staat we letterlijk ergens 10 minuten stil en gaan we een brug over. Die brug kan symbool staan voor iets in je leven.

Prettige plek

En zo wandelen en zweven we ons door die 5 kilometer. Het is fijn, de stilte en de aandacht, de omgeving. Ik kan me echt voorstellen dat dit voor veel mensen een heel prettige en fijne plek is om te zijn. Er mogen geen honden komen, voor kinderen is het haast te drassig om goed te kunnen lopen. Echt even een plekje waar je je kunt terugtrekken.

Het oude boerenland

Langs de randen van het gebied zie ik boerderijen en industrie. Ik hoor vliegtuigen overkomen en de snelweg op een afstand zoemen. Ik zie talloze hekken, ooit bedoeld als afrastering voor de koeien die er graasden, nu bedoeld om mensen op afstand te houden. Het is het oude boerenland. De ribben zijn ooit gevormd door de veenboeren. Daarna is de grond door veeboeren gebruikt als weiland. En nu? Nu geven we het terug aan de natuur. Dat is lastig om te zeggen, want van wie is die grond eigenlijk? En wat is oorspronkelijk? De ribben zelf zijn er natuurlijk ook niet altijd geweest. Wel is nog heel erg zichtbaar dat er nog een generatie leeft die er op heeft gewerkt en van wie het dan ooit is ‘geweest’. Met wat voor gevoel zouden die hier langslopen? Ik gok: net als wij, in stilte…