1969: keizersnede won van ‘uit de koe zagen’

In 1969 werd deze foto genomen tijdens het verwijderen van hechtingen waarvan de eindjes een paar dagen na een keizersnede nog naar buiten staken.

In de jaren ’50 waren de resultaten van keizersnedes nog niet heel geweldig maar dat verbeterde snel. Naarmate veeartsen meer ervaring kregen, halveerde de kalversterfte in de jaren ’60 tot 12%. – Foto: Misset

De reden van de keizersnede staat niet achter op de foto. Een verkeerde ligging kwam voor, maar meestal was het kalf gewoon te groot voor het geboortekanaal. Dat kwam vooral voor bij heel jonge vaarzen en bij sterk bevleesde rassen als Belgisch Blauw en Verbeterd Roodbont. Deze rassen waren dan ook de stimulans achter de ontwikkeling van de keizersnede bij runderen.

Zware geboorte

Tot aan het begin van de jaren vijftig was het vaak óf de koe óf het kalf dat een zware geboorte niet overleefde. Meestal werd het kalf opgeofferd en ‘uit de koe gezaagd’ via de zogeheten foetotomie. Maar met een keizersnede konden beide gespaard worden en dankzij de opkomst van antibiotica konden infecties achteraf niet nog eens roet in het eten gooien.

Ervaring ontbrak nog

Dat wilde niet zeggen dat het nooit meer mis ging, want het ontbrak in het begin aan ervaring. Een vergelijking van beide ingrepen tussen 1953 en 1955 liet zien dat van de keizersneekalveren een kwart alsnog binnen een week doodging. Bij de koeien zelf verminderde na de operatie de vruchtbaarheid, net als de melkproductie. Mede daarom bleef de foetotomie nog lang in zwang. Daar herstelden koeien beter van al was het kalf dan dood. En aangezien de economische waarde van een koe veel hoger was dan van een kalf, werd het verlies voor lief genomen.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 11 van dinsdag 10 december en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen