1939: grassilo met afdakje tegen de regen

Het was ook maar een manier, deze inkuilmethode uit 1939. Een aantal boeren had belangstelling voor gras conserveren op een andere wijze dan er hooi van te maken. Hooien was bewerkelijk en erg weersafhankelijk, inkuilen was eveneens bewerkelijk maar de weersomstandigheden deden er minder toe. Er waren geen lange periodes van zonnig en droog weer bij nodig.

Deze grassilo kon met houten opzetstukken opgehoogd worden zodat er steeds een nieuwe snede bij op kon. In de gieter zit een melasse-oplossing die de conservering bevorderde. Het afdakje voorkwam inregenen. – Foto: Misset

Gras zo vers mogelijk

De basis van de methode op de foto was een ronde betonnen silo. Die was ingegraven in de grond, al naar gelang de grondwaterstand moest het 1 tot 1,5 meter diep, aldus onderzoeken uit die tijd. Het gemaaide gras moest liefst zo vers mogelijk zijn, de voordroogmethode zoals die nu gebruikelijk is, was destijds nog niet in zwang. Bij dit ‘grashuisje’ was afdekken met een dikke laag grond niet mogelijk, de lucht werd er letterlijk uitgeperst met een persplaat. Die zat aan de binnenkant en werd volgens de hefboommethode bediend met een persbalk of een ‘dommekracht’, een krikvormig stuk gereedschap dat vroeger veel gebruikt werd. Ook kazen werden bijvoorbeeld met een dommekracht geperst.

Perssap opvangen

Het aandrukken van het gras met de persplaat moest de eerste week twee keer per dag gebeuren en wel zodanig dat het sap eruit gedrukt werd. Pas als ‘het voeder verdronk in het ontstane perssap’, kon men stoppen, aldus een rapport uit die tijd. Dat perssap werd onderin de silo opgevangen en met een vorstvrij aangelegde aftapinrichting afgetapt.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 7 van dinsdag 12 november en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen.