Jaren 60: te snelle maisoogst was ‘kindermoord’

Dit tafereel speelde zich af begin jaren 60 toen de maisteelt zich hortend en stotend een plek veroverde op de Nederlandse akkers. De eerste pogingen waren faliekant mislukt, gekiemde plantjes werden opgevreten door de kraaien; wat wel groot werd, zag er vaak armetierig uit van mestgebrek, natte voeten en kou. Pas na noeste veredeling, afgestemd op het Nederlandse klimaat, ging het beter.

In de jaren 60 moesten boeren mais als voedergewas nog leren kennen. Zodra het bruin begon te kleuren, wilden ze het oogsten maar vaak was dat te vroeg. De kolf was dan nog niet uitgerijpt. – Foto: Misset

Oogst mechaniseren

Nog beter ging het toen de oogst was te mechaniseren. Voor die tijd gingen boeren de stengels en de kolven met de hand te lijf. Met sikkels sneden ze de stengels, de kolven werden eruit gedraaid en thuis opgeslagen waar ze niet zelden al snel lagen te schimmelen. De hakselaar betekende een omwenteling in de maisteelt. De stugge stengels werden machinaal in kleine stukjes gesneden en in een wagen achter de trekker geblazen. Terug op het erf kon alles worden ingekuild, kolf en stengel door elkaar. Dat ging al stukken beter.

Juiste oogstmoment bepalen

Het bepalen van het juiste oogstmoment vergde nog wel wat studie. Boeren wilden vaak te snel, maar een studie van het Proefstation voor de Akker- en Weidebouw in Wageningen deed dat af als ‘kindermoord’. De plant mocht dan van de buitenkant al iets bruin beginnen te kleuren, de zetmeelwaarde in de kolf was dan nog steeds aan het stijgen. Wachten, was dus het advies, tot de korrels in de kolf de maximale deegrijpheid hadden bereikt.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 2 van dinsdag 8 oktober en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen.