‘Hete mutsen’

Bij de koffie blijven de mutsen op en is er de vraag: gaan wij stoppen?

Aan tafel zitten 2 loonwerkers. Ze hebben hun overalls en jassen bij de deur uitgedaan, maar hun mutsen opgehouden. Een vreemd gezicht, vind ik, en het lijkt me ook nogal zweterig. Toch gebeurt dit ’s winters regelmatig. De mutsen zien er ook altijd hetzelfde uit: donkerblauw, met reclame van een of ander agrarisch toeleveringsbedrijf erop. Mijn man heeft ook een paar van zulke hoofddeksels. Ze knetteren van de statische elektriciteit als je ze oppakt. Hij draagt ze graag in combinatie met zijn bodywarmer, een geschenk van weer een ander bedrijf.

Het kan volgens mij alleen betekenen, dat er veel aan ons wordt verdiend

We krijgen nogal wat cadeaus. En afgelopen december was het helemaal feest: wijn, wild, gebak, rollades, een sjaal, nog meer mutsen… Dat is natuurlijk wel leuk, maar het kan volgens mij alleen betekenen, dat er veel aan ons wordt verdiend.

Stoppen?

Ik ruim de keukentafel leeg om ruimte te maken voor de kopjes. De tijdschriften schuif ik op een bult. Het zijn bijna allemaal landbouwtijdschriften. Aan ons geadresseerd, terwijl we er geen lid van zijn. We krijgen ze gratis toegestuurd. Hoewel? Voor niets gaat de zon op… Ik vraag me af hoe groot hun invloed is.

“Hard melken!”, zie ik in vette letters op een glossy cover staan. Eronder staat een gefotoshopte koe, waarvan vooral de enorme uiers opvallen.

Bah, kan ik alleen maar denken. Maar terug naar de koffie. Als we allemaal genoeglijk zitten te drinken, stelt een van de werkers opeens een wel heel ongezellige vraag:

“Houden jullie ermee op?”

“Waarmee?”, reageer ik verbaasd.

“Nou, met het bedrijf?”

Alle hoofden draaien nu richting mijn man. “Waar heb je dat gehoord?”, vraagt hij.

“Uh, dat weet ik niet meer.”

“Is het niet zo dan?”, vraagt de andere nu.

“Niet dat ik weet”, lacht mijn man, “Iemand nog koffie?”

Fosfaatrechten

“Het heeft waarschijnlijk te maken met de verkoop van fosfaatrechten”, zegt hij, als we het er later nog even samen over hebben. “Een paar mensen weten dat wij er wat verkocht hebben en daar zijn de praatjes vast begonnen.”

Als iemand fosfaatrechten verkoopt, kan dat vanuit boerenperspectief alleen maar betekenen, dat die er de brui aan geeft. Vrijwel iedereen wil immers meer liters produceren. ”Dat wij groeien in kwaliteit, in plaats van kwantiteit, gaat hun boven de pet”, zucht mijn man.

“Of muts”, prevel ik.

Het valt blijkbaar niet mee, zelf na te denken en het hoofd koel te houden

Ik sta vooral weer versteld van het geroddel van boeren onderling: toen mijn man en ik net een relatie hadden, wist iedereen het zeker: mijn man zou met de melkster trouwen en ze was al zwanger van hem. Dit gerucht was gebaseerd op het feit, dat haar naam een paar letters gemeen had met die van mij. Ik bedoel maar… Het valt blijkbaar niet mee, zelf na te denken en het hoofd koel te houden. Oók niet voor degenen met gezond boerenverstand. Best gevaarlijk.