1964: warme benen maar ijskoude oren

2 trekkers achter elkaar, het scheelde een bult tijd. Maar zoveel mechanisatie kostte wel wat, daarom adviseerde de landbouwvoorlichting kosten en baten goed tegen elkaar af te zetten. – Foto: Misset

De voorste trekker is voorzien van een ploeg, de achterste van een eg. Dat schoot nog eens lekker op. De trekkers zijn voorzien van hoezen, die niet alleen de motor maar vooral de chauffeur moesten beschermen tegen wind en kou. Het hielp een beetje maar niet alles, aangezien veel boeren geen mutsen, oorwarmers en dergelijke droegen. De benen zaten uit de wind en droog, het hoofd kreeg alsnog de volle laag. Er waren ook wel trekkerhoezen met een voorruit en afdakje. Bekend werden die van Sirocco, vernoemd naar de warme siroccowind uit de Sahara. De hoezen werden in de praktijk trekkerjassen genoemd, het afdakje heette ‘de pet’. De achterkant bleef open; wie de wind in de rug had, zat alsnog te kleumen.

Meer comfort ondanks oliedampen

Het was even een klus om het geheel van buizen en zeilen op de trekker te monteren, maar het comfort verbeterde wel. Een nadeel was dat behalve warme lucht ook oliedampen in de opzetcabine werden geblazen, maar dat nam de bestuurder voor lief.

1 zo’n hoes kostte iets meer dan ƒ200, omgerekend € 91. Een elektrische ruitenwisser was apart verkrijgbaar voor ƒ32,50 ofwel € 14,75. Wie dat te gek vond, kon ook een handwissertje aanschaffen voor omgerekend € 1,75.

Voor veel boeren was de aanschaf van een hoes met toebehoren een flinke financiële hap, vandaar dat velen het hielden bij alleen warme benen, zoals op de foto.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 17 van dinsdag 22 januari en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen