‘De opvoeding van twee biggen’

‘Wat is uw relatienummer?’, vraagt de klantenservicemedewerker van RVO.nl als ik mijn biggen wil aanmelden. Ik blader in de stapel papieren die nu al zijn binnengekomen omdat ik straks maar liefst 2 stuks vee zal bezitten. Wat een administratie. Toch lees ik het nummer met gepaste trots voor: nu ben ik een echte boerin.

Ik woon natuurlijk op een boerderij en ben overal bij betrokken. Maar ik maak geen deel uit van de vof. Mijn eigen levende have bestaat slechts uit een hond, een kat en 20 aquariumvissen. Binnenkort komen daar dus varkens bij.

Ik ben van plan de biggen van deze biggen te verkopen. Ondertussen mogen ze een mooi leven leiden op het eiland achterin de tuin. Ik zal nog wel wat moeten leren over varkensverzorging, want ik heb alleen ervaring met karbonades. Maar hoe moeilijk kan het zijn?

De biggen heten Wytske en Wopke. De opvoeding, met belonen en straffen, werkt al snel.

De biggen die arriveren zijn echter niet zo schattig als ik had verwacht. Ik denk dat ze wel 20 kilo per stuk wegen én ze hebben al eigen ideeën: niet opgetild worden bijvoorbeeld.

Mijn man draagt ze één voor één over het bruggetje. Ze spartelen hevig tegen en ik begrijp waar de uitdrukking ‘gillen als een speenvarken’ vandaan komt. Allemachtig. Ik loop er met de vingers in mijn oren achteraan. Blij dat mijn man ‘dit varkentje voor me wast’. Eenmaal op het eiland verdwijnen ze in het struikgewas.

Wat nu? Ik roep hun namen: Wytske en Wopke. Tevergeefs. Nou ja, als ze honger krijgen komen ze vast wel weer opdagen. En zo gaat het ook. De biggen wennen snel en komen inmiddels aanrennen als ze me horen. Ook steken ze hun kop in de emmer en protesteren ze als de inhoud hen niet naar de zin is.

Biggen opvoeden als honden

En dat brengt me op het volgende probleem: de noodzaak van een gedegen biggenopvoeding, De beesten groeien als kool en wat als ze enthousiast tegen me opspringen als ze strals meer dan 100 kilo wegen?

Daarom doe ik nu maar alsof het honden zijn. Ik corrigeer ze luidkeels, geef ze zo nu en dan een tik op hun snuit en aai ze bij goed gedrag over de bol. Dat helpt. Het zijn al best wel keurige biggen. Bovendien is het een prachtig gezicht om ze te zien rondscharrelen en wroeten. Als ik op het terras zit, hoor ik ze gezellig met elkaar knorren.

Maar de hond wordt steeds jaloerser. Op een dag besluit hij naar het eiland te zwemmen. Met zijn kop en staart net boven het eendenkroos peddelt hij langs de stroomdraad die zijn roze concurrenten op hun eiland moet houden. Want die pootjebaden al. Dus wie weet wagen ze ook nog eens de oversteek. Ik laat hem begaan en hij houdt het na een minuut of 5 voor gezien.

‘Kom Jouke’, roep ik en ik geef hem een hondensnoepje. Dan dirigeer ik hem naar zijn mand. Ieder zijn plaats. Het moet hier geen beestenboel worden.