1973: Kunstmest voorverpakt in plastic zakken

Eerst door het winnen van stikstofhoudende zouten, gevolgd door de productie van superfosfaten. Vanaf ongeveer 1870 begon Duitsland met de grootschalige winning van kalizouten zoals kaïniet. Nog weer later raakte Thomasslakkenmeel in gebruik, net als kaïniet een afvalproduct uit de industrie.

Het ging pas echt hard met kunstmest toen twee Duitse scheikundigen, Haber en Bosch, erin slaagden om ammoniak uit de lucht te halen door middel van ammoniaksynthese. Hiermee konden op grote schaal stikstofhoudende meststoffen worden gemaakt.

Nederlandse boeren werden in korte tijd grootverbruikers. Ging er begin 1900 nog 50.000 ton ‘ouderwetse’ kunstmest op het land, rond 1930 was dat gestegen naar ruim 630.000 ton.

Kunstmest bereikte boeren aanvankelijk in los gestorte vorm, wat helemaal niet handig was. Ze konden het zelf per kruiwagen vervoeren of er tonnen of zakken mee vullen. Soms waren er ook vooraf gevulde zakken van jute of papier verkrijgbaar. Die waren vaak zwaar en boden bovendien geen bescherming tegen vocht.

Plastic verpakkingen makkelijker

Staatsmijnen begon begin jaren ‘60 met plastic verpakkingen van aanvankelijk 25 kilo. Die waren, getuige de foto uit 1973, makkelijker te versjouwen en makkelijker op te slaan en vocht kreeg geen vat op de inhoud.

De komst van plastic verpakkingen voor kunstmest, mét opdruk, maakte differentiatie mogelijk. Er kwamen immers steeds meer soorten kunstmest op de markt die apart opgeslagen moesten worden. – Foto: Misset