‘Zij regelt veel en ik voer het uit’

Kevin Eurlings (44) en Corine Visscher (40) wonen in Middelstum (Groningen). Ze hebben 3 kinderen: dochters Caithlin (9), Kelsey (7) en zoon Ingmar (3).

Ze hebben 75 melkkoeien en 20 stuks jongvee op 45 hectare, waarvan een deel pacht en huur. Kevin werkt fulltime op de boerderij, Corine parttime bij NVWA. Daarnaast is ze gastouder en ontvangt af en toe schoolklassen.

Kevin

“Corine regelt veel en ik voer het uit. Dat vind ik prima. Ik beslis minder makkelijk dan zij, zij hakt sneller de knoop door. Ik ben een pietje precies en heb haar laatste woord nodig, bijvoorbeeld als er iets met de koeien is. Zij groeide immers tussen de koeien op en ik deed plantenteelt.

Corine is eerlijk en direct. Dat komt weleens hard aan, maar je weet ook waar je aan toe bent. Duidelijkheid, daar houd ik van. Als Corine er niet is, dan ben ik van de leg.

De eerste anderhalf jaar na de verhuizing van Limburg naar het Groningse Middelstum moest ik wennen. Limburgers hebben meer woorden nodig dan Groningers, die wel érg weinig woorden gebruiken. Maar ze doen wat ze zeggen en dat vind ik heerlijk. Als Limburger vind ik een volle keuken waar altijd koffie of soep klaarstaat gezellig, dat is in Groningen soms wel anders.

Veiligheid

In 1992, toen ik nog in Limburg woonde, rolde ik tijdens een aardbeving letterlijk uit mijn bed. Toen we hier gingen wonen, hadden we geen idee dat de bevingen zouden toenemen. Tijdens de grote beving van 2012 in Huizinge hoorde je de grond grommen, dat ging door merg en been.

Veiligheid is wel een punt. Je wordt niet serieus genomen, terwijl wij hier wonen én werken. Dat frustreert. Maar het is goed dát we een bedrijf hebben, dan denk je tenminste niet altijd aan de schade. Plannen voor de toekomst van het bedrijf is lastig. Ik wilde graag een strostal voor droge koeien, maar dat bouw je niet tegen een gebouw met schade.
_{Lees verder onder de foto}

Kevin Eurlings en Corine Visscher. – Foto: Jan Willem van Vliet

Wij hebben een boerderij uit 1840, het is een karakteristiek gebouw dat oorspronkelijk van de familie Ubbens was. De familie had tijdens de oorlog onderduikers, ook zat hij in het verzet en is later gefusilleerd. Die historie van de boerderij raakt me, dat moet je niet afbreken, dat moet je bewaren en onderhouden. Maar als ik vandaag schilder, zitten er morgen nieuwe scheuren in.

Ik was bij de boeren die in Den Haag protesteerden, mede daardoor ontstond Boerenbelang Mijnbouwschade. We kregen mooie beloftes, maar 2 maanden later ging alles on hold. En dat is nou net wat Groningers raakt: hier is ja ja, en nee nee. Je trapt een Groninger op het hart als je ja zegt en nee doet. Spijt van mijn verhuizing naar Groningen heb ik echter niet, het is wel fantastisch mooi boeren hier.”

Corine

“We leerden elkaar kennen in Dronten en woonden eerst in West-Brabant. In 2005 kwamen we op deze boerderij, waar ik ben geboren. Voor de buitenwereld een mooi pand. We willen graag verduurzamen en moderniseren, maar dat gaat lastig door de bevingsschade. En dat terwijl je als boer zonder het bevingsgebeuren je handen al vol hebt aan onder meer de fosfaatperikelen.

We hebben nu genoeg koeien weggedaan om aan de 8,3% te voldoen. Dat was rot, maar ik kan makkelijker afscheid nemen van een koe dan Kevin. Zijn koe, Grote Geert, was echt een icoon. Het ging hem aan het hart dat ze weg moest.

Dag per week druk met bevingsschade

Een dag per week zijn we druk met de afhandeling van de bevingsschade. Je groeit erdoor naar elkaar toe, we vormen één front. Van ons tweeën zit ik er het meest bovenop. Ik wil nog wel eens boos worden als ik met instanties bel. Het helpt blijkbaar als je harder schreeuwt en emoties toont. Dat is niks voor Groningers, maar we hebben nu eindelijk een plan van aanpak voor risicovolle elementen gekregen.

De stress omtrent de aardbevingen komt en gaat. Met ons woonhuis kunnen we niet verder. Het voegwerk van de boerderij is 50 tinten grijs. De badkamer die nodig is, kunnen we niet bouwen want er moet eerst schade hersteld worden. Het gaat zo traag allemaal.

We willen een veilig huis voor onszelf en onze kinderen. De oudste wilde graag een slaapfeestje in de woonkamer, maar daar zit veel schade en stel dat er net een beving is.

Groningers zijn ja of nee, maar Kevin kan eindeloos herhalen. Dat was wel even wennen. Hij is vreselijk betrouwbaar, dat vind ik fijn. Tijdens het snijden van de vlaai zie je ook verschillen tussen ons: ik snijd kleine stukjes en Kevin snijdt gelijk een heel grote punt af.

Niet 24 uur op elkaars lip

Ik ben blij dat we door mijn baan niet 24 uur op elkaars lip zitten. We praten allebei veel, maar werken goed samen en hebben daarbij weinig woorden nodig. Natuurlijk ontploft het hier ook wel eens, en als de melkprijzen laag zijn een keer vaker.

Meestal ben ik degene die alles verzint of ideeën aandraagt, Kevin voert ze uit.

We zijn altijd bezig. ’s Avonds melk ik, in de melkput heb ik mijn rust, dat is mijn zen-moment. Wij gaan dagjes weg, naar een combine-race, de Zwarte Cross of Wildlands. Als de kinderen bij familie logeren, komen wij aan elkaar toe.”