‘Ons kindje overleed vlak na de geboorte’

Hans (46) en Marga (39) Kroezen wonen in Silvolde (Gelderland). Ze hebben 3 kinderen: Gerben (*2001), Sanne (16) en Nienke (13). De VOF omvat 95 melkkoeien en vleesverkoop aan huis, Marga heeft daarnaast een coachingspraktijk www.coachpraktijk-erzijn.nl en ze organiseert kinderfeestjes op de boerderij.

Hans

“Het heeft wel even geduurd voor ik serieus op zoek ging naar een relatie. Tot mijn 20e was het lang leve de lol. Tijdens een tentfeest kwam ik Marga tegen. Ze viel me op, maar ik had net een relatie achter de rug en was wat terughoudend. Toch stapte ik op haar af en van het een kwam het ander.

Wat me aanspreekt in haar is dat ze eerlijk is en nuchter. Dat ben ik zelf ook en je moet toch bepaalde overeenkomsten hebben wil een relatie slagen. Waarin we verschillen? Ik ben denk ik wat zakelijker en iets meer van het plannen. Nou ja, dat gaat dan om zaken achter. In huis regelt zij alles. Als ze er een keer niet is, krijg ik het eten ook wel klaar, maar in principe hebben we elk onze eigen taken, dan loop je elkaar ook niet in de weg. En als het nodig is, help je elkaar natuurlijk.“
_{Artikel gaat verder onder de foto}

“Marga had toen we trouwden haar eigen baan nog. Toen de kinderen kwamen, bleef ze thuis. Mijn vader ging afbouwen en zij ging de kalveren doen en de administratie. Dat vond ik prettig, zo wist ze beter wat er speelde en ook om wat voor bedragen het allemaal gaat. Het maakte dat we beter konden overleggen over bijvoorbeeld investeringen.

Een jaar na ons trouwen werd Gerben geboren. Vlak na de geboorte overleed hij. Het was ontzettend verdrietig maar aan rouwen kwam ik niet toe. Ik vluchtte in mijn werk, er brak MKZ uit, er was van alles. Ons tweede kindje bleek een schisis te hebben, ze moest een paar keer geopereerd en had veel zorg nodig. Ons derde kindje had overstrekte knieën en moest in het gips.”

“Toen alles na 7 jaar weer min of meer gewoon was, merkte ik dat het met mij niet goed ging. Wat precies de druppel was, weet ik niet meer maar ik heb hulp gezocht. Ik leerde praten over mijn gevoelens en ik leerde ze te begrijpen. Het is een heel traject geweest waarbij ik mezelf, maar ook Marga beter leerde kennen. Na mijn therapie heb ik al mijn bestuursfuncties opgezegd en ben een dag per week als vrachtwagenchauffeur gaan werken. Ik was een beetje eenzaam geworden, ik miste de sociale contacten buiten het bedrijf om.

Dat Marga en ik niet van elkaar weggedreven zijn, daar speelde de boerderij een rol in. Het werk moest door, we konden niet bij de pakken neer gaan zitten. Uiteindelijk heeft de hele periode ons samen sterker gemaakt.”

Marga

“Op mijn 17e kwam ik Hans tegen, op mijn 19e gingen we samenwonen. Ik moest hier erg wennen, een afspraak kon op het laatst niet doorgaan omdat er een koe moest kalven en je kon nooit zomaar de deur achter je dichttrekken. Precies waarom ik vroeger nooit een boer wilde. Maar ik vond toch mijn draai. Meewerken deed ik nog niet veel, Hans’ vader liep hier immers nog en ik had mijn baan in de gehandicaptenzorg.”

“Toen ik zwanger werd, was de bedoeling dat ik na de bevalling weer zou gaan werken. Maar Gerben werd veel te vroeg geboren, 3 kwartier later overleed hij. Ik zocht lotgenotencontacten, met Hans erover praten was lastig, wel liet hij me vrij om mijn weg hierin te vinden. De boerderij maakte ook dat we door moesten, het werk hield ons op de been.

Mijn 2de zwangerschap verborg ik voor de buitenwereld, ik trok een wijd shirt aan en zei niks. Ik was zo bang dat het weer mis zou gaan, maar Sanne was gezond al had ze wel een schisis. En ze was een huilbaby. Overdag was ze vrolijk, als wij naar bed wilden, begon het huilen. Lange tijd liepen we op 2 uur slaap per nacht. We waren een soort zombies.

We kwamen erachter dat hier iets is met aardstralen. Op vakantie sliep ze namelijk wel door. Hans is actief op dat gebied, hij had ook al eens iets gemerkt aan de koeien in de melkstal en ging aan de slag met koperdraden. Nu staat er een broncorrector om de energiestromen in goede banen te leiden.”

“Intussen was ik hulp gaan zoeken, emotioneel ging het niet goed met mij. De coach zei dat mede het probleem van Sannes huilen bij mij zat. Dat was geen prettige boodschap, nee. Na een paar jaar vroeg de therapeute of ik zelf geen coach wilde worden. Dat wilde ik wel en ik startte met de opleiding. Voor ons gezin is dat achteraf goed geweest. Ik was 2 dagen per maand naar school, die dagen was Hans er voor de kinderen. Hij regelde een melker, leerde met personeel omgaan en zo kwam er meer ruimte voor onszelf. Het was wel zwaar, ik kwam vaak terug met hoofdpijn, er kwam zoveel los. Maar Hans steunde me volledig, anders had ik de studie niet kunnen doen.

We hebben pittige jaren gehad maar we zijn er sterker door geworden. We weten wat we aankunnen en denken nu vooral vanuit het positieve. Hoe moeilijk iets soms ook is, er is altijd een lichtpuntje.”