‘Op de vlucht voor 40 maagden’

Als je het over biodiversiteit hebt, ben je bij ons aan het goede adres. We hebben niet alleen veel vogels in het veld, maar ook vreemde vogels aan de keukentafel.

Nu komt er een meneer binnen, strak in het pak. Hij negeert de blaffende hond, mijn vragende blik en schuift gewoon aan. Ik kan nog net een doekje over de tafel halen, voordat hij zijn arm, met krijtstreep, in de havermoutresten legt.

Het is koffietijd en de medewerkers komen binnen in een walm van kuil en smeerolie. Meteen daarna duikt mijn man op vanuit de woonkamer, gapend, de haren recht overeind. Hij heeft een dutje op de bank gedaan, maar is alweer wakker genoeg om de krijtstreep weg te sturen: geen tijd voor verkooppraatjes. Morgen staat er kuilen op het programma, dus er moet gemaaid en geharkt worden.

‘Het Beloofde Land’

Mijn man heeft vanaf 6 uur gemaaid, totdat één van de jongens het overnam. Er is nu dus ruimte voor andere dingen, mits hij zijn telefoon bij de hand houdt. En hij kan geen gezeur hebben: deze dagen staan in het teken van de eerste snee en de organisatie moet gesmeerd verlopen. Daarnaast gaat het gewone werk natuurlijk door.

Omdat het er zo mooi is, noemen we dit stuk Het Beloofde Land. Er loopt jongvee dat door stier Cornelis gedekt moet worden. – Foto: Janna van der Meer

“Ga je mee naar Het Beloofde Land?”, vraagt hij mij.

Het Beloofde Land bestaat uit een aantal percelen waar we alleen jongvee weiden. We noemen het zo, omdat het er zo mooi is.

“Het wordt tijd dat Cornelis zijn 40 maagden krijgt”, vult hij aan.

Cornelis is de Friese roodbonte stier die al een tijdje apart stond. Een jonkie nog en totaal ongevaarlijk. Maar nu mag hij dus het vee gaan dekken. Dit ras hadden we nog niet, maar wij werken met allerlei kruisingen, omdat genetische diversiteit sterkere dieren oplevert die passen bij onze extensieve manier van boeren.

‘Zee van boterbloemen, pinksterbloemen en zuring’

Even later hossebossen we met onze veewagen door het weiland. Helemaal naar achteren, waar de pinken ons nieuwsgierig opwachten. Als we de klep opengooien, zijn we benieuwd hoe Cornelis gaat reageren. Voorzichtig stapt hij naar buiten, knippert met zijn ogen tegen de zon en wordt meteen omringd door belangstellende jonge dames. Dat is blijkbaar beangstigend, want hij zet het op een rennen, de 40 maagden achter hem aan.

Zo verdwijnt Cornelis in een zee van boterbloemen, pinksterbloemen en zuring. Boven hem roepen grutto’s, tureluurs en kieviten dat hij op moet passen. Maar wij hebben alle vertrouwen in hem. Uiteindelijk zal hij voor gezonde nakomelingen zorgen.

Hand in hand kijken we hem na. Wat is het heerlijk om boer te zijn. Zo met de warme zon in ons gezicht, wind in de haren en omringd door bloeiende weiden.

Dan gaat de telefoon: de jongen die zou harken is verhinderd. Wat nu?

“Ik doe het wel”, zegt mijn man.

Het geeft niet. Het is een mooie dag.