1969: Snijmais in de kuil

De teelt van mais begon pas goed op stoom te komen in de jaren 50. Mais als graangewas wilde niet geweldig goed lukken, maar de toepassing van snijmais was een andere zaak. Dat lukte wel, mede door de komst van maisrassen die tegen het natte, kille Nederlandse klimaat bestand waren.

Grof geoogste mais grof de kuil in

Ook de bewaring kreeg men steeds beter in de vingers. Inkuilen was een methode die goed bleek te werken. Lastig was wel dat de mais nogal grof geoogst werd en ook als zodanig in de kuil kwam. Het risico van beschimmelen was daardoor tamelijk groot.

De kuil werd aanvankelijk gewoon op de grond aangelegd, met als gevolg dat het er rondom nogal zompig werd door de weglekkende perssappen. Vandaar de houten plank onder het wiel van de kruiwagen. Het afdekken van de kuil ging in de jaren 60 met plastic. Toen is ook deze foto gemaakt.
_{Tekst gaat verder onder de foto}

Op de foto die rond 1969 is gemaakt, wordt de bovenste laag van de kuil gehaald. Het grofstengelige materiaal diende niet om lucht uit de kuil te drukken maar om bevriezing tegen te gaan. – Foto: Misset

Plastic hield de mais een stuk schoner dan de vroegere methode van gewoon rechtstreeks afdekken met zand. De laag grof spul op de kuil was om bevriezen tegen te gaan. Met de kuilvoerschop links, soms ook wel hooispade genoemd, sneed men in dit geval brokken maiskuil los om ze op stal te verkruimelen.

De koeien vraten het graag en gaven er goed melk van. Omdat mais verbouwen veel minder arbeid vergde dan bieten telen, verankerde dit gewas zich in korte tijd stevig in de veehouderij.