Annemiek Rockx - Foto: Peter Roek BoerenlevenAchtergrond

Boerin Annemiek: niks mooiers dan leven op de boerderij

Annemiek Rockx vertrok als 13-jarige naar Amerika, waar haar ouders een melkveebedrijf begonnen. Als 21-jarige kwam ze in haar eentje terug naar Nederland.

Annemiek groeide op in de Achterhoek, in het buitengebied van het Gelderse Brummen. Ze heeft boerengenen, haar ouders hadden vroeger schapen en varkens. “Mijn vader komt uit een gezin met 10 kinderen, het was zijn droom om melkveehouder te zijn. Hij had pech dat hij niet de oudste was, dus het bleef bij een bijbaan in de melkveehouderij.”

In het jaar 2000, toen Annemiek 13 jaar was, emigreerde het gezin naar Hicksville in de Amerikaanse staat Ohio. Haar vader zou er een nog te bouwen melkveebedrijf beginnen, met 500 koeien. Maar in 2005 zag hij zich door de slechte melkprijs genoodzaakt het bedrijf te verkopen. “Hij werkt nu weer bij een andere Nederlandse boer.” Ook Annemieks 2 jaar oudere zus werkt bij een Nederlands melkveebedrijf in de VS.

Als enige geen verblijfsvergunning

Toen Annemiek 21 jaar oud was, bleek dat zij als enige van het gezin geen zogenoemde green card ofwel verblijfsvergunning kon krijgen. Haar ouders en haar 2 jaar oudere zus kregen hem wel. “We waren naar de VS gegaan met een investeringsvisum en we wisten niet dat het aanvragen van die permanente verblijfsvergunning zo lastig was. Om tijd te rekken heb ik nog een half jaar in Mexico gewoond, waar ik in een kindertehuis werkte. Ik spijkerde tegelijkertijd mijn Spaans bij, wat ik een mooie taal vind.”

Ik was 21 en had niets meer: geen baan, geen bankrekening, niets

De verblijfsvergunning van Annemiek kwam er helaas niet. “Ik kon nog 90 dagen als toerist in Amerika blijven, maar toen moest ik terug naar Nederland. Dat was niet leuk. Je gaat alleen terug in het vliegtuig, met niets dan een koffertje, en je weet niet of je ooit terug kunt naar je familie. Ik had niets meer: geen baan, geen bankrekening, niets.”

Terug bij af in Nederland

Eenmaal terug in Nederland werd ze opgevangen door haar opa en oma en kon ze wonen in een huisje van haar oom en tante in Tonden bij Brummen. “Ik wilde fotograaf worden, maar de eerste noodzaak was geld verdienen voor eten en huur.” Ze ging aan de slag als bedrijfsverzorger bij AB Oost om vervolgens bij een bedrijf in automaterialen terecht te komen. “Daar had ik het goed naar mijn zin. Het was net zo’n bedrijf als waar ik nu werk.”

In 2009, het jaar dat Annemiek terugkwam naar Nederland, ging ze naar de Zwarte Cross. In de grote tent liep ze boerenzoon Maarten tegen het lijf. “We hadden het al snel over het boerenleven en bleken veel gespreksstof te hebben. Hij had begrip voor mijn situatie en toen hij vroeg waar ik vandaan kwam, bleek dat hij stage had gelopen in Ohio, bij mensen die wij kenden.”

‘De afstand brak ons op’

Het klikte, maar de 2 uur rijden tussen Roosendaal en Tonden brak Annemiek op. “Ik was mijn leven net aan het opbouwen.” Eind 2014 liepen ze elkaar weer tegen het lijf. “We bleken 2 mensen die heel goed bij elkaar passen. Toen zijn we – allebei wat ouder en wijzer – toch maar op en neer gaan rijden. Ondanks de afstand hebben we de relatie doorgezet. Dat hij boer is, vind ik leuk. Er is niks mooiers dan leven op de boerderij.”

Het is geweldig dat onze dochter zo’n mooi buitenleven kan hebben straks

Maarten en Annemiek wonen momenteel met hun dochtertje in een buitenwijk van Roosendaal. Annemiek werkt met plezier in de automaterialen, Maarten heeft een fulltime baan bij een groot akkerbouwbedrijf, maar hij doet niets liever dan thuis met de koeien bezig zijn. “Vandaag kwam hij eerder thuis om de koeien te scheren.”

Met hart en ziel boerin

Het is de bedoeling dat Maarten het ouderlijk bedrijf overneemt en dat het gezin op de boerderij gaat wonen. Zelf zou Annemiek graag meer meewerken op het bedrijf. “Op zondagochtend gaat hij naar de boerderij en blijf ik thuis bij de kleine, maar in drukke periodes help ik mee. Met hooien of kalveren voeren bijvoorbeeld.”

Ze kan prima aarden in Brabant. “Brabanders zijn ook gemoedelijk, net als Achterhoekers.” Maar de ruimte en rust van het Achterhoekse coulisselandschap mist ze wel. “Het is hier minder dorps, maar ach, het is maar een plek. We zijn gezond en gelukkig met elkaar, dat is het belangrijkst.”

Ze is en blijft met hart en ziel boerin. “Ik vind het prachtig om met dieren om te gaan. Dat wat je geeft, krijg je terug. En het is geweldig dat onze dochter zo’n mooi buitenleven kan hebben straks, dat is zo’n rijkdom.”

Dit is een artikel in de Boerenleven-rubriek 'Boerin'. Meer verhalen uit deze rubriek vind je hier.

Beheer
WP Admin