1961: varken sloopt weidepaal

Zeugen in de wei, dat was in de jaren 50 nog heel gewoon. 10 jaar later was de schaalvergroting al zover doorgezet dat de meeste dieren in stallen werden gehuisvest. – Foto: Misset

Vrijwel alles wat te zien is, is inmiddels veranderd of verdwenen. Om te beginnen de varkens zelf. Smalle zeugen zijn het en gezien de hangoren van het landvarkentype. Oorblikken bestonden nog niet en ook een nummer in de oren tatoeëren was nog niet gebruikelijk. Dat kwam pas na 1970 en dan alleen voor fokkers van stamboekzeugen. Die worden overigens nog steeds wel getatoeëerd.

Paar uur per dag uitloop

Het was vroeger gebruikelijk om zeugen een paar uur per dag uitloop te geven. Het scheelde hokken uitmesten en ruwvoer verstrekken, want daarvoor konden ze buiten terecht. Het zelf bij elkaar gescharrelde kostje en de beweging waren meteen goed voor het beenwerk en de algehele fysiek. Dat zou weer positief doorwerken op de vruchtbaarheid en daar ging het bij zeugen uiteindelijk allemaal om.

Varkensweitjes

Vaak hadden dieren in de boomgaard hun buitenplek. Met een stuk of 5 zeugen was dat nog wel te doen, voor grotere aantallen dieren was de boomgaard niet toereikend. Dus kwamen na de oorlog de varkensweitjes op. De foto maakt in één klap duidelijk hoe lastig het was om varkens te weiden zonder allerlei voorzieningen als een stroomdraadje. Het prikkeldraad heeft maar een beperkt effect. Varkens zijn slimme beesten en manoeuvreren eenvoudig om de scherpe punten heen, helemaal als er aan de andere kant van het gaas mals gras staat. Of de scheefgedrukte houten paal het gehouden heeft, is niet bekend.

Dit artikel is te lezen in Boerderij nr. 7 van dinsdag 13 november en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen