‘Nieuwe toekomst’

Met de plaatselijke afdeling van LTO ging ik naar een plek waarvan ik nooit had gedacht dat ik er ooit zou komen.

Maar een mens wordt ook gewoon ouder en dan worden andere zaken interessanter. Vroeger sloeg ik geen feestje over en was ik een heel actieve student. Nu ben ik een heel actieve burger en sla ik nog steeds minder feestjes over dan goed voor me is. Als het even kan, ben ik erbij, maar werk, gezin, boerderij, bestuurswerk en vriendschappen vergen veel energie. Soms een beetje te veel en daarom heb ik afgelopen lente besloten om alles wat op een lager pitje te zetten. Behalve mijn gezin natuurlijk. Het mag van mij nog altijd wel een beetje meer om de kinderen draaien, maar dat is niet altijd gemakkelijk.

Staphorst is zo’n hechte gemeenschap, vroeger en nog steeds

Museumboerderij Staphorst

Welnu, ik was dus op een vrijdagavond, een dag waarop ik vroeger tot het ochtendgloren in de kroeg rondhing, op een heel andere plek: in Staphorst. Met circa 70 collega-boeren kregen we een rondleiding en presentatie op de museumboerderij. Het woord museum is iets waar ik als student niets van moest hebben, maar wat schetste mijn verbazing? Het verhaal van de boerderij was eigenlijk nog helemaal niet zo oud. Daarover later meer. Eerst kregen we veel informatie over de Staphorster kledij, de gebruiken en de verhalen. Het is zo’n hechte gemeenschap, vroeger en nog steeds. Grote gezinnen, christelijk en opvallend veel riten voor hoe om te gaan met de rouw. Er is zelfs verschil tussen rouw en diepe rouw. Maar ook het Staphorster stipwerk, de ambachten en de hele typerende landschappen met smalle ‘slagen’, kwamen voorbij.

In 1960 werd zo’n 95% van de boerderijen in Staphorst bewoond door boeren. Nu is dat nog 5%

Ook superleuk: het woongedeelte van de boerderij. De bedstedes, de grote kachel, de grote linnenkasten en de kerstballen die overal hangen bij gebrek aan een kerstboom, want daar doet Staphorst niet aan. De opkamer, de kelder, het zand op de grond en de stukken vlees die hingen te drogen aan het plafond. Bijzonder en van zo lang geleden.

Eigenlijk verhaal van nu

Dacht ik. Maar dit bleek een verhaal van helemaal niet zo lang geleden. In 1960 werd zo’n 95% van de boerderijen in Staphorst bewoond door boeren. Nu is dat nog 5%. Veel van de boeren die met ons mee waren, konden zich de hooiwagens, de Hollandse stal, de gemengde bedrijven, de paarden, de pannenkoeken en de eerste mechanisatieslag nog wel herinneren. Dit was niet een verhaal van vroeger, dit was eigenlijk een verhaal van nú.

Brief fosfaatrechten is omslagpunt

Ik ben zo benieuwd naar hoe het ons boeren vergaat in 2060. Ik ben dan, D.V. 80 jaar. Bijzonder om daar over na te denken. Wat ik wel weet, is dat de brief van de fosfaatrechten in 2015 voor ons een omslagpunt is. Nu al. Later, als we jongere generaties over de boerderij vertellen, dan zal daar voor ons de geschiedenis eindigen en de toekomst beginnen.