‘Rennen in het gras’

Mijn man heeft zijn been gebroken. Dat is niet best. Vooral niet voor een boer.

Mijn man heeft zijn been gebroken, maar het werk gaat door. Vandaag wil hij met dat gebroken been het vee in een wat verder afgelegen weiland inspecteren. Of ik wil chauffeuren? Ik was eigenlijk van plan me in mijn kantoortje op te sluiten om die belangrijke opdracht af te maken, dus ik mopper een beetje.

De hoeveelheid klusjes op een boerderij is eindeloos. Zo kom ik nooit aan mijn eigen werk toe. Aan de andere kant: in een Land Cruiser door de weilanden crossen met de raampjes open, naast je geliefde, is niet een heel grote opoffering.

Ik klim dus in de oude brik met vierwielaandrijving en wil de motor starten. “Wel even gloeien”, zegt mijn man. “Het is een diesel.” De auto ruikt ook naar diesel, vermengd met iets dierlijks; stront, waarschijnlijk. Er ligt ook wel eens een kalfje achterin.

“Oh ja”, zeg ik en lach vrolijk naar mijn ietwat bedrukte man. Zijn krukken liggen achter in de bak. Bovenop een rol oranje schrikdraad, touwtjes, een lege fles Rivella, bouten, moeren, een houten balk, plukken hooi en een lege, kartonnen doos.

Kudde opdrijven in zomerjurk en sandaaltjes

Daar gaan we. Er waait een lekker briesje naar binnen. In de verte schuiven witte zeiltjes door het weiland. De pinken hebben maar een mooi leven met dit weer en we gaan het nog mooier maken. Mijn man bedenkt namelijk dat ze kunnen worden gestierd. Ze moeten dus met hun mannelijke tegenhangers in contact worden gebracht en die lopen in een perceel verderop.

Daar had ik niet op gerekend, want ik draag een zomerjurk en sandaaltjes. Maar we zijn er nu toch, dus ik loop naar de andere kant van het weiland om de kudde van achteren op te drijven.

Mijn man doet het hek open en roept vanuit de verte iets naar me. Zijn stem verwaait in de wind, maar uit het gezwaai met zijn kruk maak ik op dat ik de dieren meer van de zijkant moet opdrijven, zodat ze bij de sloot uitkomen. Ze zitten dan in het nauw en van daaruit heb ik meer kans dat ik met de hele kudde bij het hek uitkom.

Het is niet handig om dit in mijn eentje te doen en ergens in mijn hoofd spookt nog die deadline. Bovendien heb ik te doen met mijn man, die op één been machteloos aan de kant staat. Maar ik voel me blij.

Perfecte zomerdag

Het is zo’n perfecte, Hollandse zomerdag waarop de weilanden zo appelgroen zijn dat je erin zou willen bijten, en de wolken vrolijk door een knalblauwe lucht zeilen. Het vee ziet er glanzend en weldoorvoed uit. Populieren ritselen en ik ren alsof ik wordt opgetild door de warme zomerwind, om daarna weer tot mijn enkels in het zachte gras te zakken.

Het is allemaal misschien als in een sentimenteel cliché, maar zo ziet de werkelijkheid er vandaag uit. Ik kan het ook niet helpen.