‘Wei veranderde in zompig moeras’

Na een stortbui staat het weiland blank. Ik heb altijd aan het water willen wonen, maar niet zó.

Het stortregent de hele nacht. Als ik de volgende morgen uit het raam kijk, staat ons complete weiland blank. Ik heb altijd aan het water willen wonen, maar hier word ik niet blij van. Manlief is ook niet vrolijk. Als ik hem in de schuur tegenkom, ziet hij letterlijk blauw van de kou.

“Wat is er?”, vraag ik bezorgd. Hij staat op één been en probeert zijn waterpak uit te trekken. (Een soort plastic overall waaraan lieslaarzen vastzitten.) “Ik ben volgelopen”, klappertandt hij.

Het was een hele schrik vanmorgen: zijn grazige weide veranderd in een zompig moeras. Nou hebben wij, vergeleken met andere boeren, een hoog waterpeil. Dat houden we zo vanwege de weidevogels. Die stellen natte voeten zeer op prijs. Maar nu wordt het hun waarschijnlijk ook te gortig: dit landschap is alleen geschikt voor eenden en meeuwen.

Plan voor regulering waterpeil

Om het waterpeil te reguleren, maakten we samen met Het Waterschap een plan. Maar er was niet genoeg budget om alle afvoerbuizen van regelschuiven te voorzien. Mijn man loste dit op door in plaats van schuiven van € 250 per stuk, emmers van € 1,50 te plaatsen. Die duwt hij voor in de buis en de waterdruk zorgt ervoor dat de emmer blijft zitten.

Vandaag moest het peil natuurlijk omlaag. Daarom was mijn man, met waterpak, in de sloot gaan staan om de emmer te verwijderen. Hij boog voorover om er bij te kunnen. Vanwege de hoge waterdruk moest hij flink kracht zetten. En voor hij het wist, gutste het water over de randen van zijn pak: hij liep vol. “Dat voelt heel raar”, zegt hij, nog een beetje sip. “En koud.”

“Het is me wat”, zucht ik, “het water in de sloten staat zo hoog dat de greppels vol blijven staan. Ik zie de dammen niet eens meer!”

‘Haal jij vanmiddag de koeien op?’

“Het zakt wel weer”, is het nuchtere commentaar, “haal jij vanmiddag de koeien op?”

Dat wil ik wel, maar als ik later, op mijn rubberlaarzen, door het water naar de kudde plas, vraag ik me af of de dieren wel snappen waar ze langs moeten. Ze hebben extra aanmoediging nodig om in beweging te komen. “Heu!”, roep ik, “toe maar dames! Lekker badderen!”

Gestaag klossen ze uiteindelijk richting melkstal. Dan komen we in de buurt van de dam waar we over moeten. De koeien zakken tot hun uiers in de drek.

Waar is die dam eigenlijk precies? Straks lopen ze de sloot in. Het lijken wel varkens. Wat zal het melken vandaag lang duren: voordat die uiers schoongepoetst zijn … Volgens mij moeten ze meer naar rechts. Ik heb dit allemaal nog maar net gedacht, of mijn rechterbeen zakt naar beneden. IJskoud water loopt mijn laars in.

“Nee!” En dan loopt mijn linkerlaars ook vol. Ik ben de sloot ingelopen en de koeien niet. De rest van onze tocht houd ik me maar stil. Ik loop gewoon achter de kudde aan. Soppend naar huis.