Zeugen elke dag even naar buiten

Dr. Starings Nederlandsche Landbouwalmanak uit die tijd schrijft: “Het is van groot belang varkens volwaardig te voederen en voldoende weidegang te geven, opdat ze gezonde en sterke biggen zullen werpen”.

Vlak na de oorlog was weidegang voor varkens nog heel gewoon, ook ’s winters. Het ging niet alleen om wat de varkens buiten vraten, beweging zag men als goed voor lijf en leden. – Foto: Misset

Het duurt echter niet lang meer voor weidegang een zeldzaamheid wordt. In de landbouwgids van 1952 staat al genoemd dat ‘mestvarkens en fokzeugen voortdurend verblijf houden in de stal’ en dat die manier van huisvesten extra zorg vraagt, met name op het gebied van voeding. Scharrelden dieren buiten zelf wat bij elkaar, binnen dienden ze gevoederd te worden met vooral veel koolhydraten. Die moesten meest afkomstig zijn van granen, knollen en wortelgewassen. Granen moesten voor minimaal een kwart uit haver bestaan. Bij knollen ging de voorkeur uit naar suikerbieten, voederbieten en gestoomde aardappelen.

Dierlijke eiwitten

Dierlijke eiwitten werden ook zeer aanbevolen, maar dan niet in de vorm zoals varkens die nu aangeboden krijgen. Een zeug mocht dagelijks een liter ondermelk óf vijf liter wei opslobberen. Vis- en garnalenmeel stonden eveneens hoog aangeschreven als kwaliteitsvoer, en als het echt niet anders kon, mocht diermeel ook.