Gelukkig weer regen tijdens knolzetting

Egbert de Vries (49) heeft in het Groningse Kantens een akkerbouwbedrijf met 25 hectare pootaardappelen, 11,5 hectare suikerbieten, 33,5 hectare granen en 6 hectare graszaad. Qua inkomen vormen pootaardappelen met een saldo van 70% de hoofdmoot, gevolgd door suikerbieten: 10 tot 15%.

De Vries zit op oudere kleigrond; laag in kalk en organische stof. Het is belangrijk om de structuur in de grond – 26 tot 37% afslibbaar – goed te houden en niet te intensief te bewerken. De klei is te zwaar voor peen, de teelt van uien is eventueel mogelijk. De grond holt harder achteruit als er te veel rooigewassen in het bouwplan zitten. Daar kan geen hoger saldo tegenop.

Het Groningse Hogeland is geen Flevopolder. De kavels van de Vries zijn geen keurige blokken, maar lopen parallel aan een bochtige weg. Dit is oud verkaveld gebied, aldus de teler.

In maart, april en mei (grotendeels) was het erg droog. De Vries moest lijdzaam toezien. Beregenen met oppervlaktewater is niet toegestaan en er is geen geschikt bronwater aanwezig. Gelukkig waren er in het weekend van 23 mei enkele buien (7 tot 8 millimeter) en regent het sinds 4 juni eindelijk weer wat meer.

Ook deze foto is van 7 mei. De regen die begin juni begon te vallen, was vooral voor de pootaardappelen erg welkom omdat de periode van de knolzetting immers het moment van de waarheid is.

De Vries controleert een perceel pootaardappelen. Op 7 mei had de teler al veel brandstof en ijzer ingezet om de grond klaar te krijgen voor de pootaardappelen. De grond was als snoeihard beton. Begin mei vielen de opgebouwde ruggen niet tegen, maar de structuur eronder was volgens de Vries niet mooi.

De Vries heeft al jaren goede ervaringen met HZPC-rassen Felsina, Sylvana en Lucinda. Ook teelt hij voor het 5e jaar Triple7 dat goed scoort op aardappelmoeheidresistentie en voor het 3e jaar Muse dat een mooi knolaantal heeft en phytopthora-resistent is.

Voor de Vries wordt droogte enigszins bepalender in zijn rassenkeuze. Vroeger was het geen issue, nu laat hij het meewegen. Zo deed Spunta het slecht in de droge jaren 2018 en 2019. Met dat ras is de Vries gestopt. Niettemin teelt hij natuurlijk voor de commerciële markt. Er moet een goede mix van rassen zijn.

Het ras Sylvana sprong er juist in positieve zin uit en wist de droogte in 2018 en 2019 goed te doorstaan.

Hier bewaart de Vries het pootgoed. Van een gemiddelde opbrengst à 40 ton x 25 hectare (totaal 1.000 ton) wordt jaarlijks 150 ton bewaard voor het volgende jaar. De overige 850 ton gaat voor vermeerdering weg naar andere telers of gaat naar het buitenland.

De Vries beoordeelt een proefveld van BASF in wintertarwe. In dit geval gaat het om proeven met diverse fungiciden. Het stro van dit graan blijft overigens op het bedrijf. Organische stoffen zijn erg welkom in deze gevoelige bodem, stelt de Vries.

De Vries zit op 10 kilometer afstand van de Waddenzee en merkt dat de verzilting richting het binnenland opschuift. Verzilting is volgens de teler een sluipmoordenaar; je ziet ‘m niet, maar zoutgehaltes lopen op in de sloten. Als de Vries echt zou gaan meten, kan het misschien wel richting de bouwvoor gaan.

Nu weet de Vries bijvoorbeeld vaak niet of droogte of verzilting oorzaak van schades is. Meten kan een oplossing zijn, maar is ook prijzig (peilgestuurde drainage). Er is wel een project rond verzilting waar de teler graag aan mee zou willen doen. Meer bewustwording onder boeren is nodig.

Het machinepark. De enorme luizendruk weegt op dit moment nóg zwaarder dan droogte. Die luizendruk is in geen jaren zo vroeg geweest. De Vries spuit zo intensief mogelijk en zit er bovenop, maar als hij vangbakgegevens in deze regio ziet schrikt hij evengoed behoorlijk.

De Vries runt het akkerbouwbedrijf alleen. In piekperiodes werkt hij met losse arbeidskrachten.

De Vries woont midden in het Groningse aardbevingsgebied. Deze gevel is na veel gesteggel à €80.000 op kosten van de NAM onlangs opnieuw gebouwd. Maar er zijn op meer plekken schades zichtbaar.