Late witlofoogst onder matige omstandigheden

Telers maken zo veel mogelijk gebruik van droge perioden om hun witlofpennen te oogsten. Peter Acda in Kwadendamme (Zld.) oogst zijn laatste perceel.

Foto: Anton Dingemanse

Loonbedrijf Van den Dries in 's-Heerenhoek (Zld.) voert het rooiwerk uit met een zelfrijdende Moreau-rooier. Deze Franse machine is een tamelijk onbekende verschijning op de Nederlandse akkers. Van den Dries kocht de machine na een brand die afgelopen zomer zijn schuren en een deel van zijn machinepark in de as legde.

Foto: Anton Dingemanse

De Moreau uit 2002 had wat achterstallig onderhoud. Tijdens het rooien raakte een spijl van een rooimat los. Deze moest worden gedemonteerd, recht gebogen en opnieuw gemonteerd.

Foto: Anton Dingemanse

Om de op ruggen geteelde witlofpennen te kunnen rooien is de rooibek aangepast. Het was oorspronkelijk een negenrijige rooier bedoelt voor de Franse manier van volvelds witlof telen. De rooibek werd omgebouwd tot een zesrijige ruggenrooier.

Foto: Anton Dingemanse

Tijdens het rooien rijdt een vrachtcombinatie langszij mee. De bunker kan krap 4 ton bevatten en is alleen geschikt als voorraadbunker om door te rooien tijdens het wisselen van wagens. Deze winter kijkt Van den Dries hoe hij dit kan aanpassen.

Foto: Anton Dingemanse

Het motorcompartiment staat links op de rooier met daarnaast de cabine. Het zicht op het rooiwerk is goed vanuit de cabine, maar een in het midden geplaatste cabine had een beter overzicht geboden. Het zicht op de linker rooimat is belemmerd. Hier laat Van den Dries deze winter dan ook een camera bij plaatsen.

Foto: Anton Dingemanse

Een detail van een rijtje witlof, net ontbladert, voor het ten prooi valt aan de rooibek.

Foto: Anton Dingemanse

Het rooien op zich gaat gezien de omstandigheden redelijk. De aanblik van het veld doet erger vermoeden dan het is. De insporing is feite de aarde die is vrijgekomen van de ruggen tijdens het rooien.

Foto: Anton Dingemanse

Dit is de situatie meteen na het rooien. De rooier spoort nauwelijks in. Omdat het perceel goed is gedraineerd, is de ondergrond stevig. Alleen de bovenlaag met de ruggen is zacht.

Foto: Anton Dingemanse

Een detail van het trekkerspoor in de zeefgrond.

Foto: Anton Dingemanse

Meteen na het rooien wordt het perceel gespit. Het blijft zo liggen tot het voorjaar. Dan gaat de sleepslang er over en plant Van den Dries aardappelen.

Foto: Anton Dingemanse

De witlofpennen worden bij het bedrijf gestort totdat ze geleverd kunnen worden.

Foto: Anton Dingemanse

Peter Acda is tevreden over de kwaliteit van de pennen. Maar hij is minder te spreken over de rooiomstandigheden en over het werk aan de band om de pennen redelijk schoon op de vrachtauto te krijgen.

Foto: Anton Dingemanse

De witlofpennen van het ras Vintor zijn inderdaad van een mooie, homogene kwaliteit.

Foto: Anton Dingemanse

Enkele dagen later worden de pennen ongesorteerd geleverd. Ze gaan naar een Belgische witloftrekker uit Roeselaere, Zuid-Vlaanderen. Het lijkt ver, maar is ongeveer 100 kilometer rijden vanuit Zuid-Beveland.

Foto: Anton Dingemanse

De pennen in de stortbak. Het is duidelijk dat medewerkers er nog kluiten uit moeten sorteren.

Foto: Anton Dingemanse

Een overzicht van het laden. Her en der is in de lading nog een kluit te zien. De medewerkers aan de band hebben hun handen letterlijk vol met het uitrapen van soms enorme kluiten. Rechts ligt de hoop uitgeraapte kluiten van deze vracht.

Foto: Anton Dingemanse

De algemene indruk van de lading in de vrachtauto is dat er een redelijk schone vracht in ligt. Acda levert uiteindelijk een mooi product af.

Foto: Anton Dingemanse