‘Revolutie in strijd tegen bodemverdichting’

Voor meer capaciteit per man worden machines steeds zwaarder; pootcombinaties tot over de 20 ton, bietenrooiers met volle bunker tot ruim over de 50 ton.

Het vraagt weinig verbeeldingskracht om te zien dat deze machines de bodem verdichten. Meer, bredere, hogere en flexibeler banden verzachten de pijn in de bouwvoor, maar maken ook weer grotere machines mogelijk.

Ondergrondverdichting onomkeerbaar

De ondergrondverdichting is redelijk onomkeerbaar – ook op zand! – en dus alarmerend. In gevaar komen de doorwortelbaarheid, waterbuffer, capillaire werking én waterafvoer bij zware regenval. Gevolg: kwetsbare gewassen en een verslechtering van de kwaliteit van aardappelen, suikerbieten en wortelen.

Evolutie, geen revolutie

Dat machinebouwers, boeren en loonwerkers hun heil steeds meer zoeken in evolutie – bredere banden – dan in revolutie is begrijpelijk. Die weg is financieel overzichtelijk en daarmee vrij risicoloos. Bovendien is het het alarm niet zo acuut als dat van een rood olielampje. In de bovenste pakweg 30 tot 40 centimeter is namelijk met ploeg, woeler, frees samen met soms een heilzaam strenge winter altijd nog wel een zaai- of pootbed te forceren.

Maar om het kwaad van ondergrondverdichting echt te keren, is een revolutie nodig. Het project Smaragd dat op praktijkniveau experimenteert met slimme, lichte, autonoom werkende machientjes in hoogsalderende gewassen is een flinke stap naar die revolutie.