Zaaizaad-perikelen (1)

Ik ben altijd op zoek naar betere graan- en sojarassen. Dat brengt je nog eens ergens!

Als zaaizaadteler ben ik altijd op zoek, ik noem dat op jacht, naar nieuwe betere graan- en sojarassen. Ik ben daarvoor ook lid van SeCan (Seed Canada) een organisatie die heel Canada bestrijkt. SeCan koopt de nieuwe rassen granen, canola (koolzaad) en soja, meestal van landbouwuniversiteiten en stelt deze beschikbaar aan zijn leden tegen betaling van een royalty per door ons verkochte ton.

Dat beschikbaar stellen gebeurt op drie manieren. De eerste vorm is exclusive: bijvoorbeeld voor een (schonings)bedrijf voor heel Oost- of West-Canada; restricted: een bedrijf per streek of de derde mogelijkheid: public, dat wil zeggen voor alle leden.

Veel SeCan-leden hebben alleen een schoningsbedrijf. Slechts weinig telers zijn rechtstreeks lid. Ten eerste is het lidmaatschap vrij duur. Daarnaast biedt het lidmaatschap weinig extra als je niet altijd op jacht bent naar nieuwe rassen en voor een vaste afnemer werkt. Met andere woorden de zaaizaadtelers onder SeCan is een ons kent ons wereld.

In de herfst van 2013 zag ik in de Secan-lijst een nieuw ras haver. Vroeger kwam er elk jaar een klein boekje uit met daarin alle telerleden per provincie, welke rassen ze teelden en welke status ze hebben. Nu gaat dat natuurlijk via internet. Aangezien ik geen beste internaut ben, heb ik even het hoofdkantoor gebeld. Phil Bailey, de manager voor Oost-Canada, ken ik goed. En na 31 jaar lidmaatschap zijn ze daar ook op de hoogte van mijn computercapaciteiten, dus gaf Phil het telefoonnummer van de teler in Zuidwest-Ontario waar ik mee in contact wilde komen.

Na een belletje bleek dat hij alleen status select (eerste vermeerdering na basiszaad) had en dit zaad voor zichzelf hield. We maakten een afspraak om elkaar op de London (Ontario) Farm show te ontmoeten. Ik zie namelijk iemand waar ik mee handel graag in persoon, en we spraken af dat ik deze zomer zou komen kijken.