Mais combinen en stieren voeren

Mijn buren oogsten nu de laatste mais. Een deel ervan is nog erg nat vanwege een wel heel bijzondere reden. Gelukkig vreten stieren alles.

Eind mei werd volop mais gedorst op de grens van Quebec en Ontario. Ik reed een rondje in de combine mee bij een van mijn buren, Geatan Vachon. De acht-rijige Caterpillar dorste 12 à 13 ton per hectare met een gemiddeld vochtgehalte van 11 procent, met zo goed als geen verlies. Dat ging dus prima. Het enige nadeel wat ik zo zag was dat de paardenbloemen, vossenstaarten en andere onkruiden al ver ontwikkeld waren. Het volgende gewas, een directzaai, moet haast wel een RoundupReady-soja worden.

Niet ‘groen’-minded

Ook bij een andere buurman, Denis Sauvé, werd gedorst. Daar ging het echter beduidend minder goed. Er zat veel schimmel in de mais. Dit gewas was met 25 procent vocht dus duidelijk niet rijp toen de vorst inviel. Dat was een gevolg van de aanschaf van een nieuwe 16-rijige maiszaamachine in 2013, net voor het zaaiseizoen startte.

Denis kocht een nieuwe John Deere-combinatie. Door de late levering van de machine moest het aanpassen van de elektronische bediening op het veld gebeuren. Denis, 72 jaar, en zijn zoon van 43 zijn geen van beiden elektrotechneuten. Het aanpassen leverde hen zo veel problemen op, dat ze pas begin juni klaar waren en met het zaaien konden starten. In tegenstelling tot jullie in Europa, hadden wij hier in Canada in 2013 geen mooie zomer. Daardoor kwam de mais laat op gang. Bij Dennis bleef deze dus lang groen.

Denis is helemaal niet zo ‘groen’-minded, dus hij ruilde zijn John Deere-zaaicombinatie snel weer in voor een nieuwe Case International 16-rijer. Voor de dealer was het toch al een beetje een zure pil zo’n groen ding bij deze trouwe rooie klant te zien. Nu was het voor de dealer een mooie reclame: een zo goed als nieuwe groene inruiler voor de deur.

Alles naar Sabourin

Dennis heeft nauwelijks iets toegelegd op zijn ‘groene uitstapje’, anders dan dat zijn maisoogst tegenviel. Maar zelfs die viel uiteindelijk nog mee. Vlakbij zijn bedrijf zit het bedrijf Sabourin & Son, dat gemiddeld 1.700 stuks vleesvee heeft staan. Daar kon de natte korrelmais naartoe, voor Sabourin niet meer dan een week verbruik. Hij beurde er ook nog een goede prijs voor: 160 dollar per ton. Okay, het is minder dan wat droge mais oplevert, die gaat weg voor 195 dollar per ton.

De Sabourins kopen van alles. Ik bracht vaak natte maisgluten naar hen toe. Ook laadde ik er mest op, leverde die bij aardappeltelers af en nam uitgesorteerde aardappelen terug. Dan kon ik zomaar staan te lossen naast een kieper-oplegger die chocola of koekjes bracht. Alles kan daar, als het maar niet te veel kost.

Deze week is hier vlakbij de laatste 80 hectare mais (ze hadden er véél meer laten overwinteren) gedorst voor Sabourin, met de directzaaimachine er meteen achteraan.

Plens water

Helaas kon ik er niet heen om een plaatje te schieten. Ik was te druk met spuiten en stikstof strooien in de granen, want we zouden een paar dagen regen krijgen. Dat liep trouwens wel wat uit de hand. Er was 40 millimeter regen voorspeld, in twee dagen viel 97 millimeter. Gezien die flinke hoeveelheid water was het waarschijnlijk beter geweest dat ik die stikstof niet had gestrooid. Door het late zaaien zijn vooral soja en mais nog niet zo groot. Zij kunnen zo’n plens water maar moeizaam verwerken. Maar het is nog te vroeg om van schadepercentages te spreken.