Show- en vriendenbezoek

Een bezoek aan de London Farm Show is prima te combineren met een bezoek aan vrienden.

De grote Toronto Farm Show is een stille dood gestorven. Het alternatief is nu de London Farm Show. Die show heb ik begin maart bezocht, en dat was prachtig te combineren met een bezoekje aan medeblogger Jan Zonderland , zijn vrouw Til en zoon Huib in Dresden (Can.). Die had ik alweer een hele tijd niet gezien. Ik sprak met Jan af elkaar te treffen op de show. De London Farm Show is trouwens een echte regionale show, net als onze Ottawa-show die een week later werd gehouden. Zo rond 14.00 uur hadden wij de show wel gezien.

Tijdens de rondgang over de show belde mijn wederhelft dat ze een ongelukje had gehad. Ze was van de trap gevallen, maar kon zich prima redden met de hulp van onze kleindochter van negen. Zij was een weekje bij ons vanwege de krokusvakantie. Ik hoefde dus niet direct terug te komen.

Dik pak sneeuw

Door startproblemen met mijn Jeep reden we later dan gepland richting Jans huis. Familie Zonderland woont voor onze begrippen in tropisch Canada, zijn huis staat weinig noordelijker dan Noord-Californië. Maar er was niks tropisch te bekennen daar in Dresden. Er lag een dik pak sneeuw, en met 20 graden onder nul ging ik er deze keer niet echt op vooruit. Zoon Huib was in de werkplaats bezig een nieuwe kieper te bouwen. Hij werkt zo netjes dat zijn kieper niet van fabriekswerk te onderscheiden is. De platen snijdt hij dan ook met plasma. Ik ben altijd weer onder de indruk van het keurige staalwerk van de Zonderlands.

Renault-fanaten

Daarna was het tijd om de Renault-verzameling van familie Zonderland te bekijken. De Zonderlands zijn namelijk Renault-fanaten. Eerst de twee oudere uit de zeventiger of begin tachtiger jaren, daarna de Ares. Een volgende Ares is onderweg van de Noordoostpolder naar Dresden. Ze zouden ze gewoon op bestelling moeten leveren af fabriek. Daar was Jan het roerend mee eens. Ondertussen had Til een lekker bakkie koffie klaar met stroopwafels uit de Hollandse winkel van Til.

Alsmaar rechtdoor

Aan het eind van de middag heb ik maar weer de 800 kilometertjes naar huis gereden. Dat klinkt erger dan het is. Je rijdt de Four O One (401) op, ziet nergens een stoplicht of kruising, en het is gewoon 780 kilometer rechtuit. Alleen de laatste 20 kilometer gaat er een binnenweg naar huize Bakker. Daar was vooral onze kleindochter erg blij met de stroopwafels. Wat me opviel in Zuidwest-Ontario was dat ik er geen mais meer vast zag staan. Hier staan echt nog duizenden hectares mais vast in de sneeuw.