Smaak geeft waarde

Ik ben naar de Salone Del Gusto in Turijn geweest. Daar trof ik ook boeren uit verre buitenlanden.

Op uitnodiging van DG Sanco heb ik in Turijn tijdens de salon van de smaak twee presentaties gegeven over dierenwelzijn vanuit een Europees perspectief. Het leuke was dat ik daar ook boeren uit verschillende delen van de wereld heb ontmoet en gesproken.

Groepshuisvesting in Brazilië

Om maar dicht bij de varkenshouderij te blijven begin, ik met het verhaal van de Braziliaan die als eerste varkenshouder in zijn land is begonnen met groepshuisvesting voor dragende zeugen. Als zojuist gestarte varkenshouder begon hij zijn zeugen in boxen te houden, maar vanaf het begin vonden zijn vrouw en dochter deze vorm van huisvesten niet fair tegenover de dieren. Daarom zocht hij naar alternatieven. En die vond hij. In Europa zag hij groepshuisvesting. De varkenshouder besloot dit op zijn bedrijf in te voeren. Hij ging naar 1.250 zeugen in groepen met voerstations. Hij behaalt zeer goede technische resultaten met 32,9 levendgeboren biggen per zeug per jaar. Op de vraag waarom het dan allemaal zo langzaam gaat met de invoering van groepshuisvesting in Brazilië, antwoordde hij dat de Braziliaanse varkenshouders de negatieve impact vrezen van wetgeving zoals in de EU. Dat klinkt mij als Nederlandse heel bekend in de oren! Ik hoor dat in Nederland ook geregeld. In een latere blog volgt er meer over Brazilië en deze varkenshouder, want ik ga dat land nog bezoeken in het kader van mijn Nuffield-studie.

Dierenwelzijn in de VS

Verder sprak ik een varkenshouder uit Missouri (VS). Hij is een van de 52 varkenshouders die produceert onder het dierenwelzijnslabel Global Animal Partnership. Ik schreef hierover een paar jaar geleden tijdens mijn bezoek aan de VS. Zelfs in een marktgedreven economie is meer dierenwelzijn mogelijk. Maar ook daar zijn er vragen over de invulling van marktconcepten, over de positie van de varkenshouders in de keten. Want grote multinationals als Smithfield regeren daar. Hoe acteer je dan in de markt als kleine speler? We hebben een aantal gezamenlijke problemen. Dus waarschijnlijk ga ik de Amerikaanse Joe ook opzoeken of in elk geval met hem mailen in het kader van mijn Nuffield-studie.

Diertransport in Burkina Faso

De andere boeren van buiten de EU kwamen uit Burkina Faso en Kazachstan. Ze hebben rundvee en geiten, hele andere takken dus. De boer uit Burkina Faso vindt dat de boeren daar goed voor hun dieren zorgen. Het probleem op het gebied van dierenwelzijn is het transport. Nee, hij sprak niet over transporttijden of wat dan ook. Het welzijnsprobleem was het vervoer van de dieren op de fiets! Hij toonde me een sprekende foto in zijn presentatie: een volwassen beer achterop de fiets in een soort kooi!

Boerinnen in Kazachstan

De boerin uit Kazachstan vond dat ze een kleinschalige boerderij had met 150 koeien, 70 geiten en lammeren en 5.000 hectare land. Aan land dus geen gebrek. In Kazachstan runnen de vrouwen de boerderij. Melk met honing is goed voor je huid, zeggen zij. Het zit vol vitaminen en mineralen. Dan heb je geen dure crème nodig. In Kazachstan zijn de vrouwen geholpen met een programma om 100 hectare van hun grond te bebouwen, zodat ze gras kunnen maaien als er in de herfst niet genoeg voer is.

Grappig was dat zij de Italianen op de vingers tikten: “Jullie brood is lekker, maar jullie vlees is van slechte kwaliteit.” Dat had volgens haar te maken met de manier van grazen. Dat herinnerde me meteen aan de Foodlog-proeverij van het beste rundvlees in Nederland. Ook daar kwam de gewone MRY-koe, die op grasland was gegroeid, als beste naar voren. Dat vlees moeten we dan in Nederland toch ook kunnen verkopen met meer toegevoegde waarde?