‘Niet zeuren over fosfaatakkoord, maar aanpassen’

Toegegeven, ik had ook volop commentaar toen ik het fosfaatakkoord zag. Je rekent voor jezelf uit wat het betekent en de conclusie is dat het minder wordt. Voor iedereen, en voor de een wat meer dan de ander.

Ook bedacht ik van alles, wat de mensen van zuivel, LTO, NMV, banken en al die anderen, beter hadden kunnen doen.

Toen las ik de commentaren van collega’s op het fosfaatakkoord op de verschillende webpagina’s. Ik zag mezelf in de spiegel. Vaak bezig met het kleine eigenbelang en niet kijkend naar het totaal. Daar heb ik me de laatste weken in mijn columns ook vaak zelf schuldig aan gemaakt. Fout, nu er een akkoord ligt. Dus pak ik de zonnige kant er maar eens bij. Voor de duidelijkheid: ik heb alle begrip voor de klagers, die niet hebben bijgedragen aan het fosfaatoverschot maar nu toch – een beetje – mee moeten lijden onder de regels in het akkoord.

De zonnige kant dan. Wat is het fijn dat LTO en NMV samen aan tafel zaten en hetzelfde akkoord onderschrijven. Wat is het goed dat de zuivel, onder aanvoering van FrieslandCampina, eensgezind meedoet aan het minderen van de melkaanvoer en indirect aan de daling van het aantal koeien. Wat had FrieslandCampina een vooruitziende blik toen ze het melkgeldreglement vorige week wijzigde. Niet voor niets wordt het nieuwe akkoord in de media vaak het ‘Zuivelakkoord’ genoemd. En wat is het goed dat staatssecretaris Martijn van Dam de regels algemeen verbindend wil verklaren. Een voorwaarde, omdat we het Productschap Zuivel node missen.

Ik voel u denken: ze konden ook geen kant op. Mee eens. Als er nu geen crisisplan was, werd de derogatie na volgend jaar zeker afgeschaft. Dan was de ellende voor alle melkveehouders niet te overzien. Ook niet voor de club grondgebonden boeren, Grondig, die de overeenkomst niet heeft ondertekend. De grondgebonden boeren vinden dat ze niet de veroorzaker zijn van het overschot en willen bij de oplossing van het probleem ook geen pijn lijden. Ze vergeten dat ze wel pijn gaan lijden als de derogatie verdwijnt. Dan moeten ook zij inleveren. In dat licht gezien, hadden ze wel moeten tekenen.

Zo staan de zaken er voor. Het voerspoor doet het minste pijn. De prijs van mengvoer zal wel stijgen, maar we gaan zeker minder gebruiken. Óf om de melkproductie van de aanwezige koeien te verminderen óf omdat we minder koeien gaan houden. De korting op de melkprijs, zeker voor de groeiers, tikt steviger aan. Vooral voor de boeren die zwaar geïnvesteerd hebben in een nieuwe stal. Met het geld dat via de korting bij de zuivelfabrieken binnenkomt, worden de stoppers beloond. Ik ben benieuwd hoe die gaan reageren. Zullen velen het bijltje er bij neerleggen?

Hoe dan ook, iedereen moet nu zijn eigen plan trekken. Niet meer zeuren, maar aanpassen aan de nieuwe situatie. Wordt het tijd om te stoppen? Verder is het de tijd om de eigen bedrijfsvoering eens goed te bekijken. De kostprijsvergelijkingen geven aan dat het resultaat per bedrijf van dezelfde omvang nogal kan verschillen. Misschien moeten we wat meer denken aan beter en minder aan meer.

Daar hebben we volgend jaar de tijd voor. Als derogatie behouden is, kunnen velen misschien met een lagere kostprijs de toekomst tegemoet.

Een zonnig vooruitzicht toch? Want: na regen komt zonneschijn. Ook na het realiseren van dit akkoord.