Fosfaatregelgeving zorgt voor flinke kater

Het Engelse gezegde ‘the better the party, the better the hangover’ is nu best wel evident voor melkend Nederland.

Tijdens het quotumtijdperk hebben we de ruimte tot de opbrengstprijs uitgegeven aan extra melk. Zo bleef er niets over, hoefde je ook geen belasting te betalen en was je toch bezig met de nodige bedrijfsontwikkeling. Het bejubelde einde van het quotumtijdperk heeft eigenlijk geen verandering  in het principe gebracht dat de kostprijs de opbrengst volgt.

Beloond en gedupeerd

Afgelopen jaar nam een aantal boeren superheffing voor lief. Dat kon met de hoge melkprijs en ondertussen waren de koeien er maar. Deze groep wordt beloond met fosfaatreferentie; ze hebben gewerkt met inachtneming van de mogelijkheden. Collega-boeren hebben stallen gebouwd, zijn nog niet vol of hebben grond gekocht waar veel latente capaciteit nu extra investeringen vergen voor gezonde exploitatie. En dat geld is er nu even niet, vanwege de lage melkprijs. Natuurlijk, er zijn ook boeren die stabiele bedrijfsvoering hebben gekend en boeren die, voorsorterend voor bedrijfsopvolging, aanvragen hadden lopen die veel langer duurden dan nodig en die zich nu ook zwaar gedupeerd voelen.

Ministerie, zuivel en LTO blijken onbetrouwbaar

Nagenoeg elke situatie is uniek en daarom zijn er bij introductie van fosfaatrechten altijd gedupeerden. En nog maar een keer, produceren in mondiale context verdraagt zich niet met quotering, wel met regionale milieuregels (gek genoeg kunnen Canada en Noorwegen het zich nog steeds veroorloven melkquotering overeind te houden). Wanneer instituten als ons ministerie, zuivel en LTO in koor prediken dat grondgebondenheid de maatstaf zou worden voor melkveehouderij, dan illustreren ze nu onbetrouwbaar te zijn.

Voor velen een stevige kater. Wanneer je  erin blijft hangen, wordt het alleen maar erger.

Fosfaatregels niet het laatste milieudossier

Opnieuw de paden verkennen en inspelen op het nieuwe beleid loont beter dan blijven hangen in het zoeken naar je gelijk. Niets doen is geen optie voor een ondernemer; zij die daar langere’ tijd voor opteerden, zijn geen boer meer. Ga er maar vanuit dat de fosfaatregelgeving niet het laatste milieudossier is; er volgen er nog velen.