LTO moet melkveesector veiligstellen

Waar LTO ook mee komt in de discussie rond de melkveehouderij, ze zullen het nooit goed kunnen doen.

Afgelopen zondag ben ik naar het Oldambt gefietst. Met Noordenwind en windkracht 1 is dat een aantrekkelijke bestemming. De route er naartoe loopt door de Veenkoloniën. Dus eerst aardappels, bieten en gerst, en verderop tarwe en tarwe, en soms toch ook wat gerst. Het gebied tegen de Waddendijk staat bekend als de graanrepubliek, met grote kavels en grote bedrijven, al een eeuw gespecialiseerd in tarwe.

Ergste scenario akkerbouw: productielimiet of vruchtwisselingseis

Zo onderweg zat ik me af te vragen hoe deze boeren zouden reageren als de oppervlakte tarwegrond aan banden werd gelegd, of de opbrengst per hectare, of de bedrijfsgrootte, of de tarweproductie per bedrijf. Ze zouden ongetwijfeld wijzen op hun oudste rechten, en op hun efficiënte grondgebruik. Ze zouden proberen hun productiviteit nog verder op te krikken en nog dichter te zaaien. Het ergste dat hen kon overkomen was een limiet op de productie per hectare, of een vruchtwisselingseis.

In andere gebieden, waar graan een wisselgewas is, en waar het vaak met een ton of zes wel ophoudt, zou heel anders worden gereageerd. Die boeren zouden juist op het belang van de gewasrotatie wijzen, en ze zouden hun hectares veilig willen stellen, of overstappen op maïs voor koeien. Want minder hectares wisselgewas betekent voor die bedrijven automatisch ook minder aardappels en bieten. Een maximum aan de oppervlakte graan per bedrijf, of aan de productie per hectare, een begrenzing op 8 ton, zou voor hen veel minder een probleem zijn. Dacht ik, al fietsend.

Harde realiteit in de melkveehouderij

In de graanteelt is het maar een gedachtenexperiment voor op de fiets. In de melkveehouderij zijn deze rekensommen momenteel wel volop aan de orde. Intensieve bedrijven in intensieve gebieden zoals Oost-Brabant vrezen een maximum aantal koeien per hectare. Gedeeltelijke grondgebondenheid bij uitbreiding hebben ze al moeten slikken. Dit soort bedrijven en gebieden staan heel anders in de discussie dan extensieve bedrijven in het Groene Hart of het Noordoosten. Die willen best een fosfaatbegrenzing per bedrijf. En grote, grondgebonden bedrijven in het grensgebied van Friesland en Drenthe zien liever een fosfaatbegrenzing per hectare. Gemengde bedrijven met melkvee in Oost-Nederland zitten weer in een heel ander schuitje.

LTO staat voor onmogelijke keuze

Geen wonder dat LTO, dat de belangen van zowel extensief als intensief moet verdedigen, moeite heeft om met heldere voorstellen te komen. Ze zullen het nooit goed kunnen doen. Wat was het voerspoor toch een mooie uitweg. Dat was een oplossing, die vrijwel niemand pijn zou doen. Intensief niet en extensief niet, groot niet en klein niet, gespecialiseerd niet en gemengd niet. Jammer dat die uitweg op korte termijn geen soelaas meer biedt. LTO, verzin een list. Of beter, maak een keuze die de sector veiligstelt.