Vuur

De angst slaat me om het hart. In een flits schiet door mijn hoofd: onze oudste cowboy is met opa op het land, de middelste ligt in het zwembad en de jongste is binnen in huis. Ook onze medewerker komt aangerend.

Wijnand is weg met de auto. Dan is er dus niemand in de werktuigenloods. Agressieve vlammen slaan hoog boven het dak van het achterste, open gedeelte van de loods uit waar we ons hooi opslaan. Met 112 aan de lijn probeer ik helder te denken. De dieseltank die nog juist gevuld is, staat ook achterin. Zal die tank het houden? De jongveestal staat maar zes meter verderop en dit gaat zo vreselijk hard dat ik heel bang ben. Ineens is Wijnand daar. Hij probeert de roldeur aan de voorkant te openen. Dat gaat al niet meer door kortsluiting. Binnen enkele seconden heeft hij een ladder en gaat hij de loods in om van binnenuit de deur te openen met de korte ketting die hoog aan de deur hangt. Het lukt maar tot halverwege. Dan haalt onze medewerker de trekker met voorlader. Zo krijgen ze de deur toch open. Snel halen ze er nog wat fietsen uit, terwijl er dikke zwarte rook naar buiten komt. De brandweer is gearriveerd, maar met hun wagen kunnen ze nauwelijks iets doen. Er wordt versterking opgeroepen om water aan de overkant van de weg uit de Hollandse IJssel te halen. Dan verdwijnt Wijnand weer de loods in. De brandweercommandant roept dat hij eruit moet komen. Het duurt en het duurt en we zien hem niet. Tot er ineens een zwaar motorgeluid van de trekker hoorbaar wordt en hij er vliegensvlug uit komt rijden. Zijn nieuwste trekker is gered, maar het is levensgevaarlijk geweest. Het vuur verspreidt zich via de kern van de dakplaten zo snel, dat het onmogelijk te blussen is. De brandweer zet in op het redden van de jongveestal, wat lukt. Een paar uur later is het stil. 75 brandweermannen hebben zich voor ons ingezet. Al onze werktuigen zijn verloren, de meesten nog heel nieuw. Maar we zijn er nog, en al onze koetjes. En dan besef je wederom hoe belangrijk familie en echte vrienden zijn. De bossen bloemen, taarten, de kaarten met lieve berichtjes en ovenschalen vol heerlijk eten zijn er in overvloed. Dat helpt, echt, om de schouders er gauw weer onder te zetten. Om weer vooruit te kijken.