Nederlands ongeduld in Kazachstan

Door Nederlands ongeduld en het karakter van de eigenaar van het bedrijf heb ik twee vingers tot in het bot doorgesneden.

Ik zal maar niet zeggen wat ik dit keer uitspookte. In elk geval sneed ik twee vingers tot in het bot door. Het zijn dezelfde vingers als ik enkele jaren geleden al eens openhaalde aan een motorblok van een trekker. Dit keer kwam er geen bloed toen ik na het gebeuren mijn hand balde tot een vuist. Maar na een tijdje voelde ik de vingers niet meer.

Nadat ik de hand weer open deed, zag ik bot en loszittende pezen en kwam het bloed meteen stromen. Even was ik heel stil en dacht toen: tja en nu zul je echt naar ziekenhuis moeten. Dus iemand opgebeld en naar de eerste hulp. De foto’s toonden dat de pezen helemaal doorgesneden waren, dus moesten we naar een ander ziekenhuis met een microchirurg. Die bekeek alles met een collega waarna hij zei: “We doen nu niks, eerst moet alles helen. Kom over een maand maar weer als de wond dicht is.”

Dat was voor mij natuurlijk geen optie. Ik kan toch niet een maand zo lopen, ik kan dan niet werken en niet insemineren. Het snijden was toch al door mezelf gedaan, ze hoefden alleen maar te hechten, dat zou een maand schelen. Na enig overleg kwam de oplossing: ze zouden het aanpakken maar dan moest ik wel alles zelf betalen want de regels schreven een maand wachttijd voor.

Die € 250 was niet een probleem, dus de heren startten. Een van de twee specialisten sprak prima Engels, de ander minder. Die zou binnenkort naar Maastricht gaan voor de studie micro chirurgische praktijk. Die dokter heeft zijn eerste Nederlandse patiënt dus al gehad om op te oefenen.

Heel lange naald

Het verdoven ging via een heel lange naald die door de onderarm naar de pols ging. Daar werd de zenuw gezocht die naar de vinger gaat. Als ik het gevoel van een stroomstoot zou krijgen, moest ik zeggen welke vinger het betrof. Met de eerste twee vingers ging dat goed. De derde gaf me een zo’n oplawaaier dat ik rechtop ging. Daarna werd de zaak verdoofd, deden ze een strakke band om de arm en legden de hele zaak open. Ondertussen babbelden we over mijn werk.

De vingers werden opengelegd om de pezen te zoeken en aan elkaar te verbinden. In elke vinger liggen twee pezen boven elkaar, ze legden al doende uit dat je een van twee niet nodig hebt. En hops, die werd zo weggesneden. Ik denk dat ze dat deden zodat die twee pezen niet aan elkaar gaan verkleven, waardoor er helemaal geen werk meer uit de vingers kan komen.

Herstel met gebreken

Ik moest vier weken de vingers in verband en naar binnen gevouwen houden. Daarna werd alles los gelegd en moest ik langzaam weer bewegen om het te kort geworden vel op te rekken. Ik greep een paar dagen later een openslaande deur vast zonder te denken en voelde van een vinger de pezen weg schuiven. Shit happens, dus maar weer terug naar de specialist. Die zette alles opnieuw in elkaar.

Weer drie weken later hield ik een koe tegen. Het verband bleef nog zitten, maar ik merkte wel weer een stuurloze vinger. Mocht ik weer drie weken wachten om steviger vel te kweken. Ik voelde na enige tijd dat het weer fout ging, dus doktersbezoek. “Nou”, zei hij, “je bent mijn beste klant. Ik kan mijn inkomsten al gaan plannen. Houd je nu zo veel van die koeien dat je niet eens drie weken zonder die dieren kunt?” Er volgden weer wat montagewerkzaamheden. Na drie reconstructies en snijsessies werd het wel een beetje een bende in die vingers. Het vel werd ook stug en steeds korter. De pees was nu zover terug in de hand geschoten dat er middenin de hand een snee gezet is om de pees te kunnen pakken en door te trekken naar de vinger. De dokter trok de pees daarbij minstens 6 centimeter buiten de hand.

Alles lijkt goed te komen

Die laatste behandeling is nu precies vier weken geleden en het lijkt nog goed te zijn gegaan ook. Ik heb de laatste hechtingen er zelf maar uitgehaald waar dat ging. Nu is de vinger nog steeds open op een bewegend stukje, je ziet er de pees bewegen. Dat is niet echt zoals het moet dus. Ik spuit er elke dag wat antibiotica uit een mastitusinjector op en het groeit geloof ik langzaam dicht. De vinger is nu nog niet eens half recht, dus van insemineren komt weinig de eerste tijd. Ik hoop dat mijn geduld wat standhoudt. Tot nu toe is alles dicht en zit het sterk in elkaar, maar dat rustig aan doen valt me niet mee. Ik ben echt nog lang niet aan het insemineren. Ik zal de dorpsboeren maar eens laten weten dat het nog wel twee maanden gaat duren.

Dit is dus de tweede keer dat ik deze vingers in puin heb liggen. Drie keer is scheepsrecht, de volgende keer zal hij er wel helemaal aangaan. Ik heb liever niet dat die derde keer komt …