De NVWA wordt dapper

Ik droomde dat ik in een zaaltje was bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA). De hoogste baas, Harrie Paul, zat daar aan tafel met directeuren uit de vleeskalversector, van voerbedrijven en slachterijen.

Over mijn werk dromen, doe ik doorgaans niet veel. Het werk gaat niet mee naar bed. Maar een paar dagen geleden was het toch even anders. Ik droomde dat ik in een zaaltje was bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) in Utrecht. Aan het hoofd van de tafel zit Harrie Paul, de hoogste baas van de nationale en onafhankelijke voedselwaakhond. De andere aanwezigen zijn directeuren uit de vleeskalversector, van voerbedrijven en slachterijen. Paul neemt het woord: “Mannen, ik heb jullie hier bijeen geroepen om nog eens terug te komen op die furazolidon-zaak van afgelopen zomer. Jullie beseffen heel goed dat ik toen de blankvleessector aardig uit de wind heb weten te houden. Er waren dan ook grote belangen mee gemoeid. Alles wat in het openbaar is gekomen, betrof rosékalveren, terwijl het probleem niet alleen daar zat. Bovendien kreeg de veevoerbranche de Zwarte Piet.” Hij ziet een paar mannen wat heen en weer schuifelen en denkt dat hij zelfs zoiets hoort als: “Ja, ja, dat weten we nu wel!”

NVWA verricht zelf speurwerk

Paul gaat rechtop zitten en kijkt iedereen nadrukkelijk aan. “Dat was eens, maar nooit weer. De volgende die ik betrap op gebruik van een verboden middel, staat er net zo gekleurd op als Willy Selten! Qua controle gaan er ook een paar dingen veranderen. De Stichting Kwaliteitsgarantie Vleeskalversector (SKV) blijft gewoon zijn werk doen, maar de NVWA gaat daarnaast en geheel los daarvan ook eigen speurwerk verrichten. Daarbij stappen we af van de zogenoemde risicogebaseerde controles. Dat was een mooie vondst, maar helaas dacht een paar fraudeurs dat ook. Ze weten daarmee precies waar we wel en niet kijken.”

Volstrekt onvoorspelbaar controlewerk

Hij pauzeert even en kijkt wat voor effect zijn woorden hadden. “De NVWA gaat haar eigen controlewerk voortaan op een volstrekt onvoorspelbare manier doen. Dan eens gaan we een tijdlang alle vloeibare voer en opfokmelk nalopen, plus de jonge kalveren die binnenkomen op kalverbedrijven, dan weer gaan we ergens anders naar kijken. Iedereen kan op elk moment aan de beurt komen. Over de resultaten van ons onderzoek wordt bovendien pas gecommuniceerd als we alle uitslagen onbetwistbaar vast hebben staan. Niemand wordt dus meer van tevoren ingeseind. En dan nog iets: bij een positieve uitslag is niet meer alleen de kalverhouder de klos. Wij denken in ketens.”

Veevoermannen aan de tand voelen

De reacties op de woorden van Paul zijn wisselend. Sommige directeuren halen min of meer hun schouders op en denken: had dat eerder gedaan! Anderen kijken wat bezorgd.

Na hun vertrek zit de NVWA-directeur nog even na te mijmeren. “Nu nog een aantal veevoermannen en de graanhandel”, mompel hij voor zich uit. “Het lastigste punt is Cargill. Daar zit ook een aantal zaken niet snor. Waarom zijn ze juist over de cruciale periode van begin vorig jaar papieren kwijt, vrachtbrieven en uitslagen van ladingen soja en bleekaarde? Dit kan heel goed de bron zijn van het sojaspoor. We moeten daar eens heen, maar mijn mensen kregen te horen dat het hoofd kwaliteitszaken van dat bedrijf pas half maart tijd zou hebben! Wat een arrogantie! Dat toezichtsconvenant beperkt ons veel te veel. Tijd om zelf het heft weer in handen te nemen.”

Furieuze Sharon Dijksma

Terwijl hij zo zit, hoort hij rappe voetstappen naderen. Daar komt staatssecretaris Sharon Dijksma binnenstormen. Haar donkere ogen spuwen vuur. “Wat is dat nou weer! Jaag de kalversector maar op stelten! Je had het vorig jaar moeten afmaken met die Van Kats! Eerst moest ik uit de krant lezen dat het bedrijf nog steeds bestaat en nu dit!” Ze draait even snel weer om als ze is gekomen en met een klap slaat ze de deur achter zich dicht. Ik zit plots rechtop in bed. Wat is dat voor herrie? Ach, de wekker! Mopperend kruip ik uit bed. De volgende keer moet ik niet meer zo fel-realistisch dromen, denk ik. Een beetje afstand nemen.