Niet verhandelbaar, wel verplaatsbaar?

Grote woorden van staatssecretaris Van Dam. Hij wil de overdraagbaarheid van de melkveefosfaatreferentie beperken tot familie in de eerste, tweede en derde graad.

Oftewel: van ouders op (klein)kind en van oom naar neef. Gelukkig biedt het familierecht uitkomst. Mesthuwelijken –of geregistreerd partnerschappen- zijn eerder afgesloten. De AID gaf rond 1990 zelfs advies hoe dat te regelen.

1 miljoen kilo fosfaat reserveren

Naast die escape lijken er ook andere haakjes te komen in de mestwet die kansen bieden voor gebruik van rechten. Want vakgroepbestuurder Jeanet Brandsma oppert niet zo maar in haar blog om 1 miljoen kilo fosfaat te reserveren, lees af te romen bij andere melkveehouders, voor de latente ruimte op extensieve bedrijven die al investeerden in vergunning en stalruimte.

Waar ligt de grens?

Tsja, een loffelijk streven om die te ontzien. Maar waar trek je de grens? Stal klaar en in gebruik op 2 juli? Putvloer gestort? Vergunning aangevraagd? Stalschetsen laten tekenen? En wat belemmert die geluksvogels om de rechten te verkopen –al dan niet via het huwelijksvermogensrecht- of te verleasen?

Geen verhandelbaarheid

Daarbovenop: de staatssecretaris stelt nu wel dat er geen verhandelbaarheid komt, die zou er bij melkquotum ook niet komen, anders dan aan Braks voor 65 (gulden)cent per liter. De praktijk werd al snel heel anders.

Overigens rijst ook de principiële vraag of andere veehouders wel moeten bloeden voor collega’s die laat –volledig legaal- investeerden in extra stalcapaciteit. Investeringen zijn ondernemersbeslissingen. In dit geval worden die doorkruist door overheidsbeleid. Dan is de beste weg naar de rechter te stappen om schadeloosstelling te eisen. De makkelijkste en meest zekere weg is echter afroming van collega’s door de overheid.