Pauze vanwege thuisfront

Het is een alweer een tijd geleden dat ik een blog voor Boerderij heb geschreven. Niet omdat er in Noorwegen niets gebeurd op landbouwgebied. Integendeel, we zien een heleboel ontwikkelingen om ons heen. Zoals een totale verandering op het gebied van erfbelasting, waardoor het schenken van vader op zoon niet meer belastingvrij is. Of de veranderingen in de erfwetgeving, die ervoor zorgen dat neven en nichten geen exclusieve rechten hebben op de boerderij. Of het feit dat Noorwegen nu een landbouwminister heeft met een zeer beperkte kennis van de landbouw. Haar enige wapenfeit is dat ze van een småbruk komt, een woonboerderij. Ze stelde onlangs nog serieus voor dat ziekenhuizen vaker verplicht Noors varkensvlees op het menu zouden moeten zetten, omdat ‘moslims zich maar gewoon moeten aanpassen als ze in Noorwegen komen wonen’. Ze dacht er echter niet bij na dat varkensvlees voor veel patiënten in het ziekenhuis, ongeacht religie, zware kost is. Bovendien is er vanuit de maatschappij meer vraag naar pluimveevlees en vegetarische alternatieven.

Syndroom van Down

Toch heb ik hier niet over geschreven. Het was namelijk niet mijn eigen verhaal. Ons verhaal stond even op pauze het afgelopen halfjaar. In november werd onze derde dochter Silje geboren met het syndroom van Down. Alle aandacht even voor het thuisfront en niet voor werk, of voor onze boerderijendroom.

Momenteel gaat het allemaal de goede kant op, met ons en zeker met onze jongste dappere meid. We kunnen weer verder kijken, plannen maken. Ik hoop dan ook gauw te kunnen berichten over nieuwe, spannende wetenswaardigswaardigheden uit de Noorse landbouw en het wonen in een uithoek van Noorwegen.