Welke schaal?

In de rundveehouderij wordt nauwelijks gewogen. Hoog tijd dat te veranderen.

De rundveehouderij werkt nog steeds ‘schaal een op het oog’. In de praktijk blijft het gebruik van de weegschaal beperkt tot het aanmaken van rantsoen, met loadsensors op de voermengwagen. Wegen van dieren, wat toch de basis moet zijn van voeding en voerschema’s, wordt nagenoeg niet gedaan. Hoe zwaar is die melkkoe of vaars bij afkalven? Van de 100 melkveehouders zullen 99 daarop antwoorden: ‘ik schat …’.

Terwijl de technieken beschikbaar zijn. Zo bieden de nieuwere melkrobots de optie van weging en gewichtsregistratie. Maar ja, daar gaan alleen melkgevende dieren in. Voor kalveren, pinken en droge koeien valt te denken aan het incidenteel wegen van dieren, een leuke klus voor de zaterdaghulp. Beter is het toepassen van cameratechnologie, waarmee alle dieren in een groep elke dag zijn te ‘wegen’. Niet op de kilo nauwkeurig, maar daar draait het niet om.

Belangrijk is een indicatie te krijgen van het gewichtsverloop. In welk traject groeien dieren minder hard of juist harder dan gewenst, wat is daarvan de oorzaak? Dat is management. Geheid dat dan die afkalfleeftijd van 24 maanden eerder in zicht komt.

Ook in de mesterij ontbreken gegevens over gewichtsverloop. Vreemd. Want hoe zijn voerkosten succesvol te sturen als de belangrijkste uitbetalingsparameter, gewicht, niet bekend is gedurende het mesten? En hoe valt te sturen op voerefficiëntie als de gewichtstoename niet bekend is?

Ook fokkerijorganisaties lopen tegen de gebrekkige gegevensvoorziening aan. Tekenend is dat CRV voor de Better Life Efficiency-index moest teruggrijpen op oude gegevens. Maar toch, liever een tikje te positieve of te negatieve inschatting van de erfelijke aanleg van een stier dan helemaal geen fokkerijgegevens. Mettertijd zullen deze indexen aan betrouwbaarheid winnen, want een lijntje tussen de Lely’s en CRV’s van deze wereld is makkelijk te leggen om gewichten van koeien uit te wisselen.